ลี่หลิงนั่งเหม่อลอยอยู่ริมหน้าต่าง หลังจากเหตุการณ์ในป่าสนที่เมิ่งซานมาขอพูดคุยครั้งสุดท้าย หากเขารู้จักควบคุมตนเอง ยอมพูดจากับนางดี ๆ นางคงไม่เอาเข่ากระทุ้งพวงไข่เขาจนหน้าเขียว
ลี่หลิงรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ทำรุนแรงกับอดีตสามี เห็นเจิ้นกวงปีนหน้าต่างเข้ามาจากข้างเรือนชุนเยวี่ย
“มีเรื่องอันใด เหตุใดต้องนัดข้ามาด้วยเล่า” เจิ้นกวงเพิ่งได้รับวิหคสื่อสาร ในจดหมายลี่หลิงเขียนว่าหากไม่รีบมาพบ นางจะผูกคอตาย
“เฮ้อ ข้ารู้สึกผิดเหลือเกิน เมิ่งซานดูเหมือนอยากพูดบางสิ่งกับข้า”
“หลายครั้งที่เมิ่งซานทำรุนแรงกับเจ้า พอถูกกระทำกลับบ้างจะได้สำนึกเสียที” เจิ้นกวงยังโมโหเพราะถูกถีบจนก้นกระแทกพื้น
“ข้ามิได้ตั้งใจให้เป็นเช่นนั้น เพียงแต่เขาตะโบมจุมพิตข้า ส่วนข้าเพียงอยากป้องกันตนเอง” ลี่หลิงถอนหายใจ หากเป็นเมื่อก่อนนางคงชวนเขาเล่นรักในป่าสนเสียเลย
“ช่างเถิด ว่าแต่เรื่องของเจ้ากับนายท่านสกุลเมิ่ง”
“เป็นเรื่
