รถม้าเคลื่อนพานายท่านกับว่าที่นายหญิงไปเที่ยวชมเทศกาลหยวนเซียว โคมไฟถูกปล่อยลอยขึ้นบนท้องฟ้า คู่รักชายหญิงหรือคู่สามีภรรยาชวนกันซื้อโคมไฟมาปล่อยเพื่อลอยเคราะห์โศก
เมิ่งเหยียนกุมมือลี่หลิงไว้ อากาศต้นฤดูเหมันต์เริ่มหนาวเย็น ลมหนาวพัดมาเป็นระยะ ทำเอาร่างน้อยถึงกับสะท้านเยือก
“จะรีบเดินไปที่ใดเล่า รอพี่ด้วย”
ลี่หลิงหันมายิ้มกว้าง ส่งมือน้อยยื่นกลับมาให้ บุรุษหนุ่มใหญ่คว้ามือนางมาซุกไว้ในแขนเสื้อ เขาควานมือหยิบถุงมือหนังบุด้วยขนกระต่ายขึ้นมาสวมให้
เด็กสาวใบหน้าแดงก่ำเพียงเพราะเขาทำท่าทีอ่อนโยนต่อนาง ท่าทาง แววตา การปฏิบัติอย่างอ่อนหวานที่นางมิเคยได้รับจากอดีตสามี
“เจ้าชอบถุงมือที่ข้าทำให้หรือไม่”
“ชอบเจ้าค่ะ”
เมิ่งเหยียนหยิบถุงมือลักษณะคล้ายกันขึ้นมาสวม
“อีกไม่นานหิมะอาจโปรยปราย”
“ท่านรู้ได้อย่างไร” ลี่หลิงแหงนหน้ามองฟ้า
“ด้วยประสบการณ์ ข้าเกิดก่อนเจ้าราวสามสิบปี”
“แล้วยังไม่ยอมรับ
