เมิ่งเหยียนยอมรับว่าห่างหายจากกามราคะมาหลายปี อดีตภรรยาป่วยด้วยโรคทางช่องท้องมาราวสองปี หนึ่งปีให้หลังนางเจ็บปวดร่างกายนอนซมอยู่บนเตียงจนมิอาจตอบสนองเรื่องกามกิจได้ หยวนอวี่บอกเขาให้ไปหอนางโลมเพื่อปลดปล่อย แต่เมิ่งเหยียนเอาแต่เป็นห่วงฮูหยินจนไม่มีกะจิตกะใจนึกถึงเรื่องพรรค์นั้น
สองปีที่อดีตภรรยาป่วยหนัก เมิ่งเหยียนทำหน้าที่สามีอย่างแข็งขัน
หน้าที่สามีมิได้มีแต่เรื่องทางกายแต่ยามคนรักเจ็บไข้ สิ่งที่สามีควรกระทำคือบำรุงรับใช้ภรรยาทางจิตวิญญาณ
เขาคอยให้กำลังใจภรรยาผู้ป่วยหนัก คอยปลอบประโลม คอยอยู่เคียงข้าง คอยหาดอกไม้ ของกำนัลมาให้เพื่อฉุดยื้อลมหายใจคนป่วยให้สามารถอยู่ได้นานขึ้นอีกนิด
แต่แล้วก็ไม่เคยมีผู้ใดหนีพ้นความตาย แม้มีเงินทองกองท่วมภูเขาไท่ซานก็มิอาจฉุดรั้งชีวิตจากมือมัจจุราช
เมื่อภรรยาจากไป เกือบหนึ่งปีที่จมจ่อมกับความทุกข์เศร้า แต่ทุกเวลาเขามีลี่หลิงคอยปลอบใจ เมื่อเห็นพ่อสามีเศร้
