“ดาว...” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นในขณะที่ยกมือลูบไล้ขยี้เส้นผมที่เต็มไปด้วยแชมพูของคนตรงหน้าเบา ๆ
“คะ?”
“เธอมีความฝันในอนาคตว่ายังไง” ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาถามคำถามนี้กับเธอ เขาแค่อยากรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ ทั้ง ๆ ที่ปกติแล้วเขาไม่เคยสนใจใครทั้งนั้น
“อืม...ดาวไม่มีฝันอะไรเลยค่ะ”
“...”
“ตั้งแต่วันที่ครอบครัวดาวไม่เหมือนเดิม ดาวก็ไม่เคยคิดว่าชีวิตจะกลับมาดีได้อีก”
น้ำเสียงแผ่วเบาที่แฝงไปด้วยความหม่นหมองเล็กน้อยทำเอาหัวใจของเอเดนกระตุกวูบจนหยุดมือชะงัก
“แล้วตอนนี้ล่ะ?” เขาลดมือลงแล้วเปลี่ยนเป็นโอบกอดเธอไว้จากด้านหลังอย่างเบาแรง “ตอนนี้เธอดีขึ้นหรือยัง...ดาว”
“ค่ะ” นับดาวฉีกยิ้มกว้างเอียงหน้าไปทางคนด้านหลังที่กอดเธอเล็กน้อย “ตอนนี้ดาวดีขึ้นเพราะคุณค่ะ คุณเอเดน”
“...”
“ขอบคุณนะคะ”
“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน” เขาเอ่ยเสียงแผ่วเบาภายในใจกำลังรู้สึกผิดต่อเธอ ความรู้สึกต่าง ๆ กำลังตีกันยุ่งเหยิงอย่างที
