ขณะที่นับดาวกำลังเดินออกมาจากมหาวิทยาลัยเพื่อเดินทางกลับบ้านหลังจากแยกย้ายกับเกรซแล้ว สายตาหวานเป็นประกายก็สังเกตเห็นเขาคนที่คุ้นเคยยืนรออยู่ก่อนโดยที่เธอไม่ได้โทรไปบอกก่อนด้วยซ้ำ
นับดาวฉีกยิ้มหวานให้เขาด้วยความดีใจอย่างปิดไม่มิด
“คุณเอเดนมาตั้งแต่เมื่อไรคะ”
“...” สายตาคมปรายตามองเธอนิ่ง ๆ อยู่ข้างตัวรถ คล้ายกับกำลังพินิจพิจารณาหรือแอบคาดโทษเธออยู่อย่างไรอย่างนั้น
“เป็นอะไรคะ?” นับดาวทำหน้าสงสัยด้วยแววตาน่าเอ็นดู เธอเดินเข้ามาใกล้ ๆ เขาด้วยร่างกายอรชร ยื่นหน้าสวยเข้ามาในระยะประชิดอีกนิด มองหน้าเขากลับไป
คนอะไรทำหน้าดุแล้วยังดูหล่อขนาดนี้ นับดาวคิดแล้วก็แอบขำ
“โกรธอะไรดาวหรือเปล่าคะ”
“ไปทำความผิดอะไรมาล่ะ ถึงคิดว่าฉันจะโกรธ” เขาย้อนถามกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ก็เพียงพอทำให้คนตัวเล็กแอบสะดุ้ง พยายามคิดวน ๆ ว่าวันนี้เธอไปทำอะไรผิดมา
“เปล่านะคะ”
“...”
“หรือคุณไปเห็นอะไรมา”
“ไม่รู้
