นับดาวมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างจดจ้อง แววตาที่น่าสงสารยังคงสั่นระริกคละเคล้ากับน้ำตาที่เปียกชื้นนวลแก้ม เธอยังไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยินตรงหน้า ไม่คิดว่าชีวิตที่ไร้ค่าเหมือนแมลงของเธอในตอนนี้จะยังมีความหวังและทางเลือก
“ฉะ…ฉันสามารถไปจากที่นี่ได้เหรอคะ” นับดาวพูดเสียงสั่นเครือแทบไม่เป็นศัพท์ เธอมองไปที่ฝ่ามือตรงหน้าสลับกับใบหน้าคมของเขาที่หล่อเหลาไร้ที่ติผ่านม่านน้ำตาที่ท่วมท้นของตนเอง
เอเดนยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินดังนั้น สิ่งที่เธอถามมันช่างเป็นเรื่องเล็กน้อยในชีวิตเขา แค่เขาดีดนิ้วทุกอย่างในตอนนี้ก็สามารถเป็นไปตามที่เขาต้องการทันที แววตาคมกริบสีครามจ้องมองใบหน้าของหญิงสาว สื่อความหมายที่ยากคาดเดา
“เพียงแค่เธอต้องการ และมอบชีวิตให้ฉันนับจากนี้…” เสียงทุ้มเอ่ยอีกครั้งอย่างสุขุมแต่แฝงความจริงจัง “ฉันก็สามารถให้ทุกอย่างกับเธอได้”
หัวใจของนับดาวเหมือนได้รับแสงสว่างและโอกาสอันริบหรี่อีกครั้ง
