หยางห่าวหรานไม่รั้งรอที่จะไปที่โรงน้ำชาทันที เขาจะไม่ยอมให้นางหนีไปไหนได้อีกแล้ว จากลู่โจวสู่ซีโจวคนเดียวที่ปรารถนาจะพานพบมากที่สุดในพระทัยก็คือฟางหลีม่าน
“เหยาเหยา!”
“ถะ ถวายบังคมท่านอ๋องเพคะ”
หยางห่าวหรานรีบปล่อยมือสตรีในชุดสีขาวทันที นางมิใช่ฟางหลีม่านแต่เป็นสตรีอื่นที่นั่งอยู่ที่นี่เท่านั้น แต่เขาไม่มีทางจำผิด เมื่อครู่นี้นางอยู่ที่นี่
“ขออภัยแม่นาง”
“มิได้เพคะ”
ห่าวหรานรีบวิ่งไปทั่วโรงน้ำชาเพื่อหาฟางหลีม่านแต่ก็ไม่พบ นี่เขาคงคลาดกับนางเสียแล้ว
“เหยาเหยาเจ้าใจร้ายกับข้าเกินไปแล้ว ยิ่งทำเช่นนี้ข้าก็ยิ่งไม่ยอมแพ้”
“ท่านอ๋อง องค์หญิงฟื้นแล้วตอนนี้ออกเดินทางต่อได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“ต้าเป่า…เจ้าเห็นเหยาเหยาหรือไม่”
“พระชายาหรือพ่ะย่ะค่ะ พระองค์อยู่ที่นี่หรือแต่กระหม่อมไม่เห็นคนที่ละม้ายพระชายาเลยนะพ่ะย่ะค่ะ”
“ช่างเถอะ เอาไว้ไปหานางที่จวนก็แล้วกันตอนนี้รีบเข้าวังก่อนเถอะ”
“พ่ะย่ะค่ะ
