“ขะ ข้า… ไม่ใช่นะ ที่ข้าเร่งรีบกลับมาเพราะเป็นห่วงท่านแม่ ข้า…”
"ม่านเอ๋อร์ เจ้ารักท่านอ๋องมากขนาดไหนข้าที่เป็นพี่ชายมีหรือจะมองไม่ออก เจ้าถึงกับกล้าปลอมตัวเป็นชายเข้ากองทัพเพื่อไปหาเขา"
“นั่นข้าไปหาท่านต่างหาก”
“เอาเถอะต่อให้เจ้าปากแข็งไม่ยอมรับว่าโกรธข้ากับท่านอ๋อง หรือทำไปเพียงเพื่ออยากจะทรมานพระองค์ ก็ต้องขอบอกเอาไว้เลยว่าเจ้าทำสำเร็จแล้ว”
“ท่านหมายความว่าอย่างไร”
“ตั้งแต่เจ้าจากมาท่านอ๋องก็แทบไม่เป็นผู้เป็นคน วัน ๆ เอาแต่กอดภาพวาดที่เจ้าเขียนคำตัดขาดนั่นเอาไว้ เขาพึ่งวางภาพนั้นแล้วเอาไปฝากข้าก็ตอนที่เข้าเมืองหลวงนี่เอง”
“ภาพวาดนั่น...”
“คุณชาย!!”
เสียงทหารองครักษ์วิ่งเข้ามาด้วยท่าทีที่ตื่นเต้น ฟางอี้หลงหันมามองด้วยความตกใจและรีบถาม
“เกิดอะไรขึ้นทำไมรีบร้อนเช่นนี้”
“ท่านอ๋องเรียกท่านกับ…พระ คุณหนูฟางไปเข้าเฝ้าด่วนขอรับ”
“เกิดอะไรขึ้น”
“องค์หญิงอาการทรุดลงขอรับคงเพราะเดินทาง
