“ท่านว่าอะไรนะ ท่านอ๋องยังมิได้มอบยาถอนพิษให้ท่านแล้วให้ท่านนั่งรถม้าเดินทางไกลมาถึงที่นี่งั้นหรือเพคะ”
“ฟางหลีม่าน นอกจากเจ้าแล้วเจ้ายังคิดว่าคนผู้นั้นเขาสนใจผู้อื่นด้วยงั้นหรือ เจ้าไม่รู้หรือว่าขนาดพี่ชายข้าที่ว่าโหดเหี้ยมและเข้มงวดแล้ว ยังสู้ปลายเล็บของอ๋องกระหายเลือดผู้นี้ยังมิได้เลย”
“องค์หญิงไม่ต้องกังวล หม่อมฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง หากว่าพระองค์ไม่มอบให้หม่อมฉันจะไปเอายามาให้พระองค์เอง”
“หลีม่านที่ข้าพูดเจ้าไม่เข้าใจเลยงั้นหรือ ที่ท่านอ๋องเร่งร้อนพระทัยมาถึงเมืองหลวงก็เพื่อให้เจ้าอนุญาตให้เขามอบยาถอนพิษ เพียงแค่เจ้าเอ่ยปากเขาก็จะยินยอมมอบยาให้ข้า แต่สำหรับข้าน่ะ มีหรือไม่มีชีวิตข้าก็สิ้นหวังแล้ว”
“องค์หญิง เหตุใดจึงคิดเช่นนั้นเพคะ”
“ตั้งแต่เด็กจนโต สตรีอย่างพวกเราเกิดมาก็ไร้ทางเลือกตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แม้ว่าจะเป็นถึงองค์หญิงแต่มันต่างอะไรกับสินค้าที่รอขาย เจ้ารู้หรือไม่ว่าตัวข้า
