“ข้าเข้าใจแล้ว “ท่านพี่รอง” จากนี้ข้าจะเรียกท่านว่าพี่รองได้หรือไม่”
“ดีมากน้องเล็ก จากนี้ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ทำร้ายตัวเองด้วยยาพิษนี้อีก ข้ารับปากเจ้าว่าจะพยายามขอร้องนางให้รักษาเจ้าให้หายขาด”
“ข้าคิดว่านางอาจจะไม่ยอมช่วยข้า นางคงโกรธข้ามาก”
“ข้ามีวิธี”
“เช่นนั้นข้าจะช่วยท่าน...พี่รองเรื่องเล่นละครให้เป็นหน้าที่ข้าเถิดเพคะ”
กลับมาที่ห้องบรรทมท่านอ๋อง
“อะไรนะ! เช่นนั้นเมื่อครู่นี้นางก็เล่นละครงั้นหรือ”
“ก็ไม่เชิงหรอก นางคงอยากจะระบายกับใครสักคน เจ้าไม่รู้หรือว่าก่อนหน้านี้อาหลานถือตัวมากนะ นางไม่ยอมให้หมอคนใดมารักษานาง ครั้งก่อนเจ้าทำให้องค์ชายใหญ่แปลกใจมากทีเดียว”
“เช่นนั้นเรื่องยาถอนพิษนั่น…”
“ข้าไม่ให้นางกินเพราะคิดว่าอาจจะไม่จำเป็นต้องใช้ยาถอนพิษของสกุลตง อีกอย่างเจ้าอย่าลืมสิว่ายานี้ได้มาอย่างยากลำบาก แม้ว่าข้าจะรู้สึกมีความสุขมากก็ตาม”
“ท่าน!!…หน้าไม่อาย”
“ทีนี้เจ้าจะหายโกร
