เมื่อคืนเซญ่าขยับตัวยุกยิกจนเขาแทบนอนไม่หลับ ครั้นจะผล็อยหลับ เซญ่าก็ขยับตัวขึ้น เป็นแบบนี้จนถึงเช้า เขานั่งมองเธอที่นอนจับมือเขาไปแนบแก้มตัวเอง พลางถอนหายใจออกมายาวๆ อย่างเอือมระอา
พยายามดึงมือตัวเองออกจากมือเซญ่าหลายครั้ง แต่เธอกลับไม่ยอมปล่อย ซ้ำยังจับไว้แน่นกว่าเดิม จนเขาต้องยอมแพ้ เห็นว่าไม่สบายเลยยอมให้
"อื้อ~" เธอเริ่มส่งเสียงในลำคอออกมาเบาๆ แพขนตางอนขยับไปมา จากนั้นเปลือกตาสีขาวเปิดออกช้าๆ มือเรียวขยี้ดวงตาตัวเองอย่างงัวเงีย ช้อนสายตามองเจ้าของมือที่ตนจับไว้ "ตื่นนานแล้วเหรอคะ"
"อืม"
หญิงสาวปล่อยมืออลัน ดึงตัวเองขึ้นจากหมอนใบใหญ่ในอาการปวดหัวและครั่นเนื้อครั่นตัว เธอเหวี่ยงขาลงจากเตียง ฝืนเดินเข้าห้องน้ำ ร่างกายเธอตอนนี้อ่อนแอมาก แทบไม่อยากลุกจากเตียงเลย ถ้าไม่ติดว่าอยากเข้าห้องน้ำ
พรึ่บ!
"พะ..พี่หมอทะ..ทำอะไรคะ" เธอเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า อยู่ดีๆเ
