รุ่งเช้าถัดมาจวิ้นอ๋องที่นอนร่วมเตียงกับนางเป็นครั้งที่สอง และเป็นสองคืนติดที่ความสัมพันธ์ค่อย ๆ คืบคลานใกล้ชิดมาเรื่อย ๆ จนคนที่ตื่นก่อนอีกร่างที่กอดนางไว้แน่นเริ่มหนักใจ
เมื่อคืนวานเขาตื่นก่อนแล้วก็ลุกจากไป นางยังพอหลบหน้าเขาได้ แต่วันนี้เขาไม่ยอมจากไป ทั้งยังนอนอ้อยอิ่งรอนางตื่น ซึ่งเป็นวันที่นางไม่พร้อมเผชิญหน้ากับเขาเลยสักนิดเดียวเพราะเขาเพิ่งมอบจูบแรกให้กับนางไป
จนสุดท้ายทนรอต่อไปไม่ไหวนางต้องการทำธุระส่วนตัว จึงต้องเป็นฝ่ายปลุกเขาขึ้นก่อน
“จวิ้นอ๋องเพคะ” เสียงเครือแหบปลุกคนที่ไม่อยากตื่น ทั้งกอดร่างนุ่มนิ่มไว้แน่นกว่าเดิมร้องงึมงำในลำคอ แต่ไม่ยอมลืมตามองนาง
อื้อ...!
“ตื่นเถิดเพคะ...ข้าอยากทำธุระส่วนตัว” นางบอกความประสงค์ที่ต้องปลุกเขา แต่ว่าคนขี้เซาไม่ยอมตื่นไม่พอยังดื้อดึงอีกต่างหาก
“ให้ข้าช่วยเจ้าหรือไม่” เขากระซิบแหบในลำคอ ทำเอานางใบหน้าแดงก่ำลามไปยันใบหู ความใกล้ชิดชา
