“เสด็จพ่อซ่อนไว้ที่ใดกันแน่” เขาพึมพำแล้วก็มองร่างที่แน่นิ่งไม่ได้สติ นับว่าตัวเองพลาดไป หากรอบคอบกว่านี้จะให้คนของตัวเองขโมยออกมาก่อนเสด็จพ่อจะไม่ได้สติ ยามนี้ค้นไปก็รังแต่จะเสียเวลา อย่างไรหากไม่มีตราประทับก็ทำให้เสด็จพ่อตายเร็วขึ้นเท่านั้นเอง
คิดได้ดังนั้นเขาก็ออกจากตำหนักคุณหนิง แล้วก็เอาม้วนพระราชโองการให้กับอาลักษณ์หลวงเตรียมอ่านในที่ประชุมเช้าวันถัดไป
ตำหนักจวิ้นอ๋องกำลังวุ่นวาย เพราะว่าพระชายาก็ยังไม่กลับไม่พอ จวิ้นอ๋องเองก็ยังไม่กลับไม่รู้ว่าไปตำหนักบูรพาจะค้างเลยหรือไม่ พ่อบ้านหลี่ร้อนใจให้คนไปถามที่ตำหนักบูรพาก็ไม่ได้ความอันใด จึงเดินไปเดินมาที่หน้าประตูจวน
ไฉ่กั๋วกงไปรอเว่ยเหยาที่อาราม แต่รู้สึกว่านานผิดปกติจึงเอะใจและกลับมาที่จวนจวิ้นอ๋อง แต่กลับเจอพ่อบ้านหลี่เพียงคนเดียว
“ท่านพ่อบ้าน ท่านเป็นอันใดไป”
“ท่านกั๋วกง...ข้าน้อยร้อนใจนัก พระชายาไปไหว้พระยังไม่กลับ ไม่รู้ว่า
