“เจ้าลู่จื่อ เจ้ายังไม่ได้รับพระราชโองการให้กลับ เจ้าเข้าเมืองหลวงได้เช่นไรกัน...เจ้า!” เจี่ยหมิงชี้หน้าด่ากราด หากเจ้านั่นยอมรับการกบฏครั้งนี้ เท่ากับว่าเขาต้องเสียบัลลังก์มังกรให้กับให้คนทรยศเช่งซ่งอันไปแบบหน้าตาเฉย เลยอย่างนั้นหรือ
ข้าไม่ยอม!
“อ่าวท่านพี่ ท่านมายืนทำอันใดอยู่ตรงนั้นเล่า มิขึ้นไปรีบคุกเข่าให้กับว่าที่ฮ่องเต้องค์ใหม่ ทำเช่นนี้ท่านอยากมีหัวอยู่บนบ่าหรือไม่” ลูจื่อแสร้งทำเสียงให้ขึงขัง อยากดูงิ้วฉากนี้ให้สมบูรณ์อีกหน่อย
“เจ้า!”
“เชิญท่านนั่งบัลลังก์เถิด ข้าเพียงแต่มายินดีด้วยเท่านั้น” ลู่จื่อแสร้งเป็นยกมือให้พิธีดำเนินต่อไป อย่าได้สนใจเขาที่เข้ามาขัดจังหวะ
ซ่งอันยังไม่ไว้ใจ แต่ท่าทางของลู่จื่อบ่งบอกแล้วว่าไม่ได้ขัดข้องอันใด ต่อให้มีทหารในมือหลายแสน แต่ทว่าจะเคลื่อนพลยามนี้ก็ยากเย็นนัก แค่ทหารพิทักษ์ชายแดนในมือของเขาก็ไม่มีใครกล้าแล้ว
“นับว่าท่านเป็นคนฉลาด” ซ่งอัน
