เวลาผ่านไปชายแดนบูรพาเขตของรัฐเว่ย มีร้านซาลาเปาเล็ก ๆ ในหมู่บ้านกงซีที่เลื่องชื่อ เจ้าของร้านชื่อกู่เทียนมี่ คนที่ผ่านแถบนี้มักแวะซื้อซาลาเปาไปทานกันอยู่มาก เพราะรสชาติดีราคาไม่แพงจนเกินไปสมกับเป็นร้านค้าแถบชายแดนที่มีแต่ของดีทั้งอร่อย
“ซาลาเปาไส้เนื้อ ใส่ผัก ไส้ถั่วกวนเจ้าค่...ท่านป้าซื้อซาลาเปาไหมเจ้าคะ ลูกละสองอีแปะเท่านั้น” เสียงเจื้อยแจ้วของเป่ยเป่ยเรียกลูกค้าให้เข้ามาซื้อซาลาเปาร้านของนางที่ขายหน้าหมู่บ้านกงซี เป็นร้านที่เหล่าชาวบ้านช่วยกันสร้างให้ เพราะซาลาเปาของนาง ทำให้เหล่าพ่อค้าและคนผ่านทางแวะเวียนมายังหมู่บ้านเล็ก ๆ ทำให้ชาวบ้านที่หาของป่าได้ขายของป่าได้อีกด้วย นับว่าร้านของนางเป็นเป้าหมายของนักเดินทางและเหล่าพ่อค้าเร่ให้แวะพักดื่มชาทานอาหารก่อนจะเดินทางต่อไปยังเมืองต่าง ๆ
“ข้าขอไส้เนื้อหนึ่งลูกให้หลานข้าก็พอ” หญิงวัยกลางคนหยิบเงินที่มีอยู่เพียงสามอีแปะออกมา แล้วยื่นสองอี
