“ที่มึงลอบฆ่ากู เพราะคิดว่ากูเป็นคนฆ่าพ่อมึงเหรอ”
น้ำเสียงเย็นเยียบเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ สายตาคมคายมาดมายสังหารคน จ้องมองชายหนุ่มที่ถูกมัดกับเก้าอี้ตรงหน้าอย่างคาดโทษ
เทียนอี้จุดบุหรี่ขึ้นสูบด้วยสีหน้าเรียบเฉย เป็นเจ้าของอกผายไหล่กว้างขวางพอยืนเต็มความสูงจึงดูน่าเกรงขาม
“แล้วไม่ใช่เหรอไงวะไอ้เหี้ย” ใบหน้าฟกช้ำของคนที่ถูกมัดกับเก้าอี้ตวาดเสียงดังลั่น แววตาฉายชัดถึงความโกรธแค้น
ที่นี่เป็นชั้นใต้ดินของคฤหาสน์ตระกูลเหลียน รอบข้างรายล้อมไปด้วยคนของเทียนอี้ ประกอบด้วยซูหลินที่นั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ เมิ่งเหยาและฟางซินยืนประกบหลังด้วยท่าทีนิ่งสงบ
ไม่มีทางให้คนถูกมัดหลุดรอดออกไปได้
คนของตระกูลเหลียนดักจับมันได้ที่ท่าเรือ ก่อนเตรียมเดินทางหนีออกนอกประเทศ หลังทำร้ายเทียนอี้ปางตาย
ไม่ใช่แค่กลัวความผิด
แต่กลัวตายด้วยต่างหาก
เมื่อคืนที่ผ่านมาซูหลินตั้งใจจะบอกเรื่องเบาะแส แต่ดันเป็นพิมรักที
