เจ้าของร่างสูงทรุดตัวนั่งลงให้ใบหน้าเสมอกับเด็กน้อย มือหนาวางลงบนศีรษะเล็กด้วยสายตาเอ็นดู โดยที่เด็กชายตัวจ้อยก็สบมองไม่วางตาแล้วส่งยิ้มหวานกลับมาให้
“น้องวินเหรอครับ”
“กั๊บ..”
ลูกชายตัวน้อยขานรับแต่ยังพูดไม่ชัด คนเป็นแม่ยืนตัวสั่นเทาด้วยความโกรธมองเด็กน้อยไร้เดียงสา ที่ยังยืนยิ้มหวานให้ชายที่ไม่รู้จักแต่กลับไว้ใจจะเข้าไปเล่นด้วย
แต่พิมรักรู้จักอีกฝ่ายดีเลยล่ะ..
ไม่รอให้ทั้งคู่ได้พูดคุยกันไปมากกว่านี้ พิมรักก็รีบปรี่เข้าไปอุ้มลูกชายขึ้นมาไว้ในอ้อมอก ก่อนจะเดินจ้ำเท้าให้พ้นคนใจร้ายที่ไม่อยากเจอหน้าอีก
“เธอจะพาลูกฉันไปไหน” เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง เร่งฝีเท้าเดินตามแล้วคว้าแขนเธอให้หยุดเดิน
พิมรักสะบัดตัวออกเชิงไม่อยากให้เขามาแตะต้อง แววตาฉายชัดถึงความเคืองขุ่นจนยากเกินให้อภัย ปะปนกับความเสียใจที่เอ่อล้นจนมันเสียดอกไปหมด
“นี่ลูกฉัน.. ไม่ใช่ลูกคุณ” เธอตวัดตามองด้วยความไม่พอใจ
ผู้ช
