ร่างกายของเทียนอี้เริ่มตอบสนองต่อการอักเสบ อาการตัวรุมคล้ายกับมีไข้ต่ำ ซ้ำเขายังปวดปากแผลจนผล็อยหลับไป
พิมรักนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงไม่ห่าง เธอยังไม่ได้เย็บปิดบาดแผลเพราะกังวลเรื่องความสะอาด หากทำไม่ดีก็มีโอกาสติดเชื้อมากขึ้น รวมถึงอาการของเทียนอี้อาจแย่ลงก็ได้
ตอนนี้ก็แค่รอเวลาเท่านั้น
รอคนของเขาตามมาที่นี่
“แม่..”
คนที่นั่งสัปหงกอยู่ข้างเตียงสะดุ้งตื่น เมื่อได้ยินเสียงเรียกผะแผ่วดังแว่วผ่านใบหู
“คุณเทียน” พิมรักขยับตัวเข้าไปหา พลางหรี่ตามองริมฝีปากไร้สีซับเลือดของเขา ที่พึมพำบางอย่างจับใจความไม่ได้
หัวคิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากันแน่น ราวกับว่ากำลังด่ำดิ่งสู่ห้วงนิทราของฝันร้าย เม็ดเหงื่อเริ่มผุดพรายตามกรอบหน้าคมคาย จนพิมรักแตะลงบนกลางอกของเทียนอี้
เธอตบลงอย่างเบามือเหมือนกำลังกล่อมเด็กนอน มืออีกข้างก็จับใบหน้าคมคายเพื่อฉุดดึงเขาจากฝันร้าย
“คุณเทียน.. คุณแค่กำลังฝันร้าย”
“.....”
“
