พิมรักไม่ชอบความรู้สึกนี้เอาเสียเลย..
ความรู้สึกที่หน่วงชาตรงกลางหน้าอก จนรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ค่อยออก ต่อให้อยากร้องไห้ก็ทำได้แค่กลืนก้อนสะอึกลงไป ฝืนกลั้นไม่ให้น้ำตารินไหลทั้งที่จะร่วงหล่นรอมร่อ
พิมรักยืนมองซูหลินที่สะบัดหน้าหนีไป ไม่มีแม้แต่คำขอโทษ ก่อนเธอจะปลีกตัวแยกเดินขึ้นชั้นสองไปเช่นกัน
‘ฉันรู้ว่าฉันเป็นคนที่คุณเทียน.. ไม่มีวันรัก’
“พูดอะไรของเธอวะ”
คนกลางอย่างเทียนอี้ได้แต่ถอนใจ พลางยกมือขึ้นคลึงหว่างคิ้ว เมื่อทั้งสองสาวเดินแยกไปคนละทาง ให้ความรู้สึกไม่ต่างจากสุนัขที่ต้องเลือกเจ้าของสักคน
แต่สุดท้ายร่างสูงก็ตัดสินใจตามพิมรักขึ้นไปชั้นสอง พอเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าร่างบางนั่งหันหลังให้อยู่ที่ปลายเตียง ก้มหน้าคอตกเหมือนคนที่กำลังร้องไห้อยู่
“พิมรัก..” เขาเอ่ยเรียกชื่อเธอเสียงค่อย
“มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอยกมือขึ้นปัดป่ายน้ำตาบนใบหน้า
ร่างสูงยืนนิ่งอยู่กับที่ สายตาเรียบเฉยทอ
