“กงล้อกรรม…บางครั้งมันก็หมุนช้าเกินไป” ชัยเห็นใจ กล่าวออกมาอย่างคนที่เข้าใจในความรู้สึกสูญเสีย
“ขอบใจที่เอ็งเอาความจริงมาบอก”
นายหัวตบไหล่ชัยเบาๆ เท่านั้นเอง ที่เขาจะบอกลาได้
แม้ชัยจะมาบอกเอาป่านนี้ ทว่าการแก้แค้น ต่อให้ผ่านมาถึง 20 ปีก็ยังไม่สาย เพราะความเจ็บปวดที่เขาได้รับก็ยังยืนยันอยู่ในใจทุกวี่วัน ว่ามันไม่ได้ทุเลาเบาบางลงแต่อย่างใด มันไม่ได้สูญหายไปกับวันเวลาเหมือนที่สายตาคนภายนอกมองมา
ธันวาค้นพบว่าอันที่จริงแล้วเขาได้สูญสิ้นศรัทธาในกฎแห่งกรรมมานานแล้ว ด้วยเหตุผลเพียงเพราะว่าคนที่ก่อกรรมทำเข็ญเอาไว้ ยังเชิดหน้าลอยตาอยู่ในสังคมได้อย่างสุขสบาย ไม่ได้ตายตกไปตามกรรมที่ทำไว้
“จากนี้ต่อไป…พวกมันต้องชดใช้กรรมที่มันก่อขึ้น”
นายหัวลั่นวาจาหนักแน่น เสียงนั้นกร้าวกังวาล เหมือนเหล็กกล้ากระทบกัน แผดผ่านไปในราตรีอันมืดดำ ราวกับกำลังปฏิญาณกับดวงวิญญาณร่อนเร่ที่อาจกำลังล่อ
