ดวงหน้าน้อยๆเลิ่กลักอยู่ในแสงแดดของยามสาย ในนาทีที่เหลียวขวาแลซ้าย ยิ่งรู้สึกได้ถึงความเวิ้งว้าง เมื่อหันกลับไปที่เดิมก่อนจะวิ่งจากมา ก็มีแต่ร่างของชื่นจิตเท่านั้น อยู่ในอาการค้อมลำตัว ห่อไหล่ สะอึกสะอื้นอยู่ในม่านน้ำตาพร่าพรางของเด็กชายที่มองกลับไป
“กันเด็กให้ห่างไว้ครับ ใครเป็นผู้ปกครอง ช่วยเอาเด็กออกไปก่อน…” เจ้าหน้าที่ชันสูตรพลิกศพ ร้องสั่งเสียงดัง เมื่อเห็นว่าเด็กชายอาจรบกวนการทำงาน
“ธันวา…มาหาป้านะลูก” ชื่นจิตตามไปรั้งร่างน้อยๆให้ออกห่างร่างแข็งทื่อตรงหน้า ทั้งที่น้ำตาของเธอเองก็ไหลเรี่ยออกมาเป็นสาย
“ถึงแม่ชุลีจะไม่อยู่ แต่ป้าชื่นก็ยังอยู่ พ่อเรืองฤทธิ์ก็ยังอยู่ ทั้งคน ป้าสัญญาว่าจะดูแลหนูเอง”
ชื่นจิตปลอบ เมื่อตั้งสติได้ก่อน
ธันวายังไม่หยุดร้องไห้ เพราะรู้ว่าชื่อของแต่ละคนที่ชื่นจิตกล่าวออกมานั้น ไม่มีใครจะรักเขาเท่าแม่ชุลีคนนี้
ชื่นจิตพยายามปลอบประโลมอีกครั้ง ขณะที่ใบหน้
