“ค่ะ” ชื่นจิตตอบแบบออมถ้อยคำ ดอกไม้ในสวนที่หลังรีสอร์ต หอมกำจายไปทั่วบริเวณ ลมเย็นจากทะเลในค่ำนี้ เหตุใดจึงดูซึมเศร้าเหงาหงอยกว่าวันก่อนๆ
“ทำไมล่ะ…เธออยู่ที่นี่ต่อไปได้ นานตราบเท่าที่เธอต้องการ ที่เกาะรังนก เธอจะอยู่ยังไง รู้ใช่ไหมว่ามันไม่สะดวกสบายเหมือนกับที่นี่” เจ้าของรีสอร์ตย่นหน้าผาก แววตาคมกริบทอดทอมาที่ใบหน้าของชื่นจิตด้วยความรู้สึกสงสารจับใจ
ชื่นจิตชำเลืองมองไปที่จำปีต้นนั้น ความหลังมากมายระหว่างเธอกับเรืองฤทธิ์…เกิดขึ้นที่นั่น
วูบหนึ่งของลมทะเลที่กรรโชกแรง ปลิดดอกจำปีสีขาวพร่างที่เบ่งบานคาต้นมาหลายวัน ร่วงกระจายลงบนพื้นหญ้า กลีบดอกสีขาวเกลื่อนอยู่บนพื้นหญ้าสีเขียว ตัดกันเด่นชัด แม้ในความสลัวของรัตติกาล
ชื่นจิตมองเห็นสัจธรรมข้อหนึ่ง ว่าชีวิตของคนเราก็เหมือนดอกไม้ที่รอวันร่วง
“จริงอยู่…ชีวิตที่เกาะรังนกอาจลำบากกว่าที่นี่ แต่อย่างน้อยที่นั่นก็ยังมีคนที่ต้องการฉัน” ชื่นจิตตอบเ
