“ทางเลือกมีอยู่…แต่เป็นเพราะเอ็งไม่เลือกเดินในทางที่ถูก”
“ผม…” คล้ายจะอธิบาย หากคำพูดก็จุกแน่นอยู่ในลำคอของคนทำผิด
“เอ็งไม่ได้ทำคนเดียวใช่ไหม” คนถามนึกสงสัยว่ามันกินดีหมี หัวใจเสือ มาหรืออย่างไร จึงได้กล้าย่างกรายเข้าไปขโมยรังนกในถ้ำของเสี่ยไพบูลย์
“ผมวางแผนร่วมกับเพื่อนครับ ชื่อไอ้วุธ เป็นคนงานอยู่บนเกาะ”
“แล้วตอนนี้ไอ้วุธอยู่ไหน...ทำไมเอ็งหนีรอดมาคนเดียว”
“มันกลายเป็นผีเฝ้าถ้ำไปแล้วครับนาย” น้ำเสียงของมันมีแววสลด ใบหน้าขมขื่น เมื่อกล่าวมาถึงตอนที่ต้องนึกย้อนกลับไปเห็นสภาพร่างกายของเพื่อนซึ่งพรุนทะลุไปด้วยห่ากระสุนที่สาดใส่ ภาพนั้นยังจำติดตา ไม่แน่ว่าต่อให้ใช้เวลาทั้งชีวิต มันก็อาจจะลืมภาพนั้นไม่ลง
นายหัวอยากจะตำหนิในความมั่นใจไร้สติของพวกมัน ที่กล้าลักลอบเข้าไปขโมยรังนกในถ้ำแห่งนั้น ทว่าลึกๆในใจก็ไม่อยากซ้ำเติมผู้ที
