“แต่ฉันเป็นห่วง” คนตัวโตทำน้ำเสียงดื้อดึง จนเกือบดุ
“มินกลับเองได้”
“ก็ยังห่วงอยู่ดี” พูดพลางทำหน้าง้ำ นอกจากมินตราก็ไม่เคยมีใครเคยเห็นนายหัวแสดงอารมณ์แบบนี้มาก่อน
“มินดูแลตัวเองได้” เธอยืนยันให้เขาคลายกังวล
“ผมอยากไปรู้จักพ่อแม่คุณ จะไปทักทายพ่อตาแม่ยาย” เขายังคงดื้อ รีบทึกทัก นับญาติกับครอบครัวของเธอในทันที
“ขี้ตู่” เธอว่า
“ขี้ตู่ตรงไหน…”
“ก็ทึกทักว่าเป็นลูกเขยพ่อกับแม่…ทั้งที่ยังไม่ได้ไปสู่ขอลูกสาว” เธอสัพยอก
“ถ้างั้น…ไปสู่ขอวันนี้เลยก็แล้วกัน” เขาทำท่าขึงขัง จริงจัง
“มินพูดเล่นค่ะ…”
“แต่ผมจริงจัง”
“ช้าแล้ว…มินคงต้องกลับแล้วหละ” เธอเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ข้างฝาผนังด้านหนึ่งของห้อง แสงแดดอุ่นเริ่มสาดลึกเข้ามาถึงภายในบ้าน สีเหลืองอ่อนทาบอยู่ที่พื้นกระดาน
“ดูแลตัวเองให้ดีนะ…เธออาจจะไม่ได้กลับไปคนเดียว” เขาพูดให้คิด
“ยังไงคะ…มินไม่เข้าใจค่ะ” คิ้วโค้งราวคันศร ขมวด
