ถ้าแม่ร่าน แม่ขอโทษ
ตอน จะเป็นจะตายก็ต้องได้เอา
ภายในห้องผู้ป่วยพิเศษ
แอร์เย็นฉ่ำจนพาให้รดาง่วง เธอนั่งข้างเตียงและฟุบหน้าลงบนแขนของวาริน หลับไปทั้งๆที่ยังนั่งบนเก้าอี้
วารินรู้สึกปวดร้าวไปทั้งอกด้วยผลของกระดูกซี่โครงเดาะ เค้านอนดูข่าวจนจบแล้วก็ผลอยหลับไป มือของรดายังคาอยู่บนหน้าของเค้าอยู่เลย
คุณแม่ตื่นขึ้นในตอนค่ำ เธอค่อยๆแกะมือของว่ารินที่จับมือเธอดมไว้ตรงจมูก พยายามลุกย่างช้าๆเพราะกลัวรบกวนหนุ่มน้อยหน้าหวานที่กำลังหลับ
รดาหอบผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำ(ห้องพิเศษมีห้องน้ำในตัว)
ซักพักคุณแม่ก็นุ่งผ้าเช็ดตัวกระโจมอกเดินออกมา ผิวกายขาวๆเปียกน้ำดูชุ่มฉ่ำเสียเหลือเกิน
ไม่มีทางที่ผ้าเช็ดตัวจะปกปิดสัดส่วนที่ยั่วยวนใจของคุณแม่ได้ ขาที่เลยล้นชายผ้าลงมานั้นขาวเหมือนหยวกกล้วย แถมเนื้อหนังยังดูเปล่งปลั่งเนียนลื่น
"น๊า นา นา" คุณแม่เผลอร้องฮัมเพลงขณะที่ยังก้มรื้อหาเสื้อผ้าในกระเป๋า
อืออ! วาริน
