“ใช่ค่ะ” ป้าเปรมสำทับ “นี่โชคดีนะคะที่มีคุณชาครินทร์อยู่ด้วยเลยช่วยไว้ทัน ไม่อย่างนั้น...อืม...ไม่เป็นไรก็ดีแล้วค่ะ กลับเข้าบ้านกันเถอะนะคะ เดี๋ยวป้าจะอาบน้ำเปลี่ยนชุดให้น้องเอ๋ยเองค่ะ”
สองแม่ลูกพยักหน้าก่อนทั้งหมดจะกลับไปยังเรือนไม้สักทรงไทยหลังใหญ่ รอคอยว่าเมื่อไหร่เพชรกล้าจะพาชาครินทร์กลับจากโรงพยาบาล
เวลาผ่านไปถึงสองวันที่ชาครินทร์ยังไม่ได้กลับบ้าน เพชรกล้าเพียงโทรมาบอกป้าเปรมว่าเพื่อนของเขามีรอยแผลใหญ่และบาดลึกต้องนอนพักรักษาตัวในโรงพยาบาลและยังไม่แน่ว่าจะกลับเมื่อไหร่ และสำหรับอัยย์ญาดา เธอเพียงรับรู้ความเป็นไปอย่างเงียบ ๆ หญิงสาวไม่ได้โทรหาเพชรกล้าและแทบไม่รู้เลยว่าอาการของชาครินทร์เป็นอย่างไรบ้าง ทว่าก็มีเพียงป้าเปรมที่สังเกตเห็นว่าหญิงสาวมักไปนั่งที่ศาลาริมน้ำจนใกล้มืด บางครั้งเดินไปเดินมาในห้องรับแขกทั้งที่อรินลดาหลับไปแล้วจนดึกดื่นเหมือนกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง แม่บ้านวัยกลางคนไ
