“โอมไม่ให้เมียกับลูกของมันไปไหนหรอกนะ”
“พี่เบนรู้ได้ยังไงคะ”
“ก็มันตั้งใจจะยกที่ดินเกือบพันไร่กับบ้านหลังนี้ที่มันพยายามเอาคืนกลับมา...ให้เป็นของเมียกับลูก อัยย์เองก็ยังไม่ได้โอนที่ดินกลับคืนให้โอมมันนี่ไม่ใช่เหรอ”
อัยย์ญาดานิ่งไป เป็นจริงอย่างที่เขาว่า ชาครินทร์ไม่ได้แสดงเจตจำนงแม้แต่น้อยเลยว่าเขาอยากให้เธอโอนชื่อในโฉนดที่ดินทั้งหมดคืนกลับให้เขานับแต่วันที่เขาพาเธอกับลูกกลับมาอยู่ที่นี่ แต่หญิงสาวก็ยังแย้งว่า
“เขาคงรอเวลาอยู่กระมังคะ อาจจะไม่กล้าบอกอัยย์”
“ไม่ใช่เพราะไม่กล้าหรืออัย์ไม่พูดกับมันหรอกนะ แต่เป็นเพราะความตั้งใจของเพื่อนพี่จริง ๆ โอมจะไม่เอาอะไรจากอัยย์และลูกแม้แต่อย่างเดียว มีแต่จะให้คืนกลับ ไม่ได้คิดว่าเป็นการชดใช้ คิดอย่างเดียวว่าจะให้อะไรเมียกับลูกได้มากที่สุด ถึงตอนนี้อัยย์ควรจะรู้ว่าจริง ๆ โอมมันน่าสงสาร เพราะต้องผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตมาไม่น้อยเหมือนกัน
