“หรือไม่ก็...ชื่อสินสมุทร...สินสมุทรแข็งแรงม๊ากม๊ากค่ะเพราะเป็นลูกนางยักษ์ จริงม๊ายคะป๋าโอม”
คราวนี้คนที่อดยิ้มไม่ได้คือชาครินทร์ เขาสบนัยน์ตาวาววามของหญิงสาวที่ไม่รู้จะทำสีหน้ายังไง เขารู้ว่าอัยย์ญาดาเขินอายเพราะพวงแก้มอิ่มเป็นสีแดงจัดแต่เธอทำเหมือนไม่สนใจ เขาอ่านเธอออก ประกายในดวงตาแสนหวานคู่นั้นพรายแสงงดงามแม้ไม่พูดอะไรกับเขาแม้สักคำ ทว่าเธอเป็นอย่างนี้ทุกครั้งเวลาถูกเขาจ้องมอง ชายหนุ่มจดจำทุกอิริยาบถและทุก ๆ อย่างเกี่ยวกับเธอได้เสมอ ร่างสูงลูบศีรษะทุยของร่างเล็กเบามือ
“แม่จ๋าคงเหนื่อย คงอยากพักผ่อน เดี๋ยวป๋าโอมเล่านิทานเรื่องพระอภัยมณีกับสุดสาครให้น้องเอ๋ยฟังก็แล้วกันนะคะ”
“ป๋าโอมเล่าได้หราคะ...ป๋าโอมรู้จักสุดสาครด้วยหราคะ?”
“รู้จักซีคะ รู้จักดีเลยล่ะ เพราะว่า...เมื่อก่อนนี้...ป๋าโอมเป็นคนเล่าให้แม่จ๋าฟัง”
“ถ้าอย่างนั้นป๋าโอมลองท่องกลอนให้น้องเอ๋ยฟังสิคะ”
ชาครินทร์เงียบไปสักครู่
