“หืมม์?”
“นี่งายคะ”
อรินลดาดึงสร้อยติดจี้ห้อยบนลำคอระหงด้วยมือเล็ก ๆ พร้อมทั้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ เอียงคอดูหินสีเหลืองส่องประกายล้อแสงไฟ ดวงตาสุกใสบ่งบอกความตื่นเต้น
“แม่จ๋าซื้อมาหราคะ...สร้อยของแม่จ๋า สวยจังเลย...มันคืออารายคะ?”
“เขาเรียกว่าบุษราคัม”
ชาครินทร์เป็นคนตอบขณะขยับตัวขึ้นมานั่งบนเตียงข้างร่างเล็กของลูกสาว เขาเห็นอรินลดาจ้องมองสร้อยเส้นนั้นด้วยดวงตาเป็นประกาย อัยย์ญาดานิ่งอึ้ง ครั้งนี้เธอไม่ได้แสดงความเย็นชาออกมาทางสีหน้าแถมชาครินทร์ยังสังเกตว่าแก้มนวลเนียนของเธอเปลี่ยนเป็นสีชมพูกุหลาบอีกด้วย ใบหน้าคมคร้ามโน้มลงไปใกล้ลูกสาว
“มันเป็นอัญมณีชนิดหนึ่ง”
“อันย้ามานี...หราคะป๋าโอม”
“ใช่ค่ะ เป็นพลอยสีเหลือง แบบนี้สีของมันเหลืองเหมือนทองคำ เรียกว่าบุษย์น้ำทอง สวยมากใช่ไหมคะ?”
“สวยม๊ากม๊ากค่ะ...ถ้าลูกแก้วของน้องเอ๋ยสีเหลืองแบบนี้ก็สวยนะคะ”
“แต่เราจะเอามันไปโยนเล่นไม่ได้นะคะ เพร
