ชาครินทร์บรรจงสวมสร้อยคอเส้นนั้นบนลำคอระหง ทั้งที่ใจจริงอยากดึงร่างน้อยที่เริ่มอวบอิ่มเข้าไปกอดแต่เขาก็ต้องห้ามใจเพราะรู้ว่าอัยย์ญาดายังคงฝังใจกับความเลวร้ายสารพัดที่เขาทำกับเธอเมื่อวันวาน เธอยังคงไม่ไว้วางใจ สายตาของหญิงสาวแสดงออกถึงความเคลือบแคลงตลอดเวลาแม้ครั้งนี้จะยินยอมให้เขาเข้าใกล้มากกว่าทุกครั้งหากนั่นกลับทำให้เขารู้สึกดีกว่าเก่า รู้สึกว่าเธอไม่แสดงความเย็นชากับเขาอย่างเคย ร่างสูงแตะไหล่บางทั้งสองเบา ๆ รอยยิ้มจางพรายขึ้นบนมุมปากหยักได้รูป
“เรื่องทั้งหมดที่พี่เล่าให้อัยย์ฟังวันนี้เพราะพี่เห็นว่าตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมาอัยย์ยังเหนื่อย ยังล้ามาก บางครั้งพี่ก็ยังรู้สึกว่าอัยย์มีเรื่องที่ต้องคิด อาจจะเป็นเรื่องลูกของเรา เรื่องที่ผ่านมาแล้ว พี่เลยคิดว่าจะรอโอกาสให้อัยย์สบายใจและวันนี้พี่ก็แค่รู้สึกอย่างนั้น รู้สึกว่าอัยย์พร้อมที่จะรับฟังเรื่องที่เล่าจนจบ
เพราะทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้อัยย
