คำตอบนั้นทำให้ป้าเปรมอึ้งไป แต่แล้วก็ได้ยินเสียงอัยย์ญาดาดังมาจากด้านหลัง
“ป้าเปรมคะ...ให้คุณนิ๊งเข้ามาเถอะค่ะ”
ป้าเปรมหันกลับไปมองร่างเล็กบอบบางที่ลุกขึ้นยืนข้างโซฟาขณะลูกสาวตัวน้อยนั่งอยู่และมองผู้มาใหม่อย่างสนใจ แม่บ้านยอมหลีกทางให้เนตรน้ำทิพย์เดินเข้าไปด้านในและมองไปรอบ ๆ ด้วยสีหน้าที่ดูเหมือนเยือกเย็นทั้งที่ข้างในร้อนรุ่มจนแทบระเบิดก่อนหันไปมองเลขาคนสวยของท่านประธานใหญ่และเด็กน้อยหน้าตาน่ารักที่นั่งอย่ใกล้ ๆ ก่อนอัยย์ญาดาเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นว่า
“สวัสดีค่ะคุณนิ๊ง”
“สวัสดีค่ะคุณอัยย์...นิ๊งต้องขอโทษด้วยนะคะที่มารบกวนเวลาส่วนตัวของคุณ”
น้ำเสียงนั้นปราศจากความแข็งกระด้าง มันดูราบเรียบและออกจะเยือกเย็นด้วยซ้ำ อัยย์ญาดาเองทำสีหน้าแทบไม่ถูก แน่นอนว่าเนตรน้ำทิพย์ไม่ได้มาที่นี่เพราะความบังเอิญเป็นแน่ หญิงสาวหันไปทางแม่บ้าน
“ป้าเปรมคะ...ช่วยพาน้องเอ๋ยขึ้นไปดูทีวีชั้นบนก่อนนะคะ อัยย์ขอคุยกับคุ
