ทั้งที่เมื่อคืนชาครินทร์ข่มเหงร่างกายของเธอ สาดใส่อารมณ์ร้ายและไม่ยอมฟังเหตุผล เขาทำเหมือนการที่เธอไปพบเพชรกล้าคือการหักหลังอย่างไม่น่าอภัย เธอไม่รู้จะอธิบายอย่างไรทั้งเรื่องที่เธออยากบอกเขามากที่สุดกลับต้องเก็บกดเอาไว้เพราะยิ่งพูดไปก็เหมือนยิ่งสาดน้ำมันใส่กองไฟที่กำลังโหมแรง หลังบทลงโทษบนเตียงตลอดค่ำคืนที่ผ่านมาอัยย์ญาดาไม่อาจข่มตาหลับจนรุ่งสางก่อนเขาจะหายไป ทิ้งให้เธอนอนจมอยู่กับความร้าวรานซึ่งชาครินทร์ไม่เคยรู้เลยว่าไม่มียาขนานใดเยียวยาให้หายได้
เขาไม่เคยเปลี่ยนแปลง จิตวิญญาณของเขาฝังลึกด้วยความคั่งแค้น ยิ่งนับวันเธอก็ยิ่งเจ็บปวด ยิ่งนับวันรอยแผลเดิมถูกกรีดซ้ำจนไม่รู้เมื่อไหร่จะมีวันหายและมันทำให้อัยย์ญาดาตระหนักได้ถึงสิ่งหนึ่งว่า ผู้ชายที่เธอรู้จักและเคยรักเขามากนั้น...ได้ตายไปแล้วในกองเพลิงที่ผลาญเผาความฝันจนมอดไหม้และไม่มีวันที่เธอจะได้พบกับตัวตนของ ใครคนนั้น อีกต่อไป
“แม่จ๋าไปหนา
