อัยย์ญาดากลั้นใจรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายดันมือหนาออกแล้วตวัดฝ่ามือลงบนหน้าเข้มเต็มแรง หญิงสาวฉวยจังหวะที่เขาชะงักงันผลักอกกว้างออกแล้ววิ่งตรงไปยังประตูทว่าไม่ทันคนตัวใหญ่ที่วิ่งตามมาและคว้าตัวเธอไว้ได้
“กรี๊ด!!...ปล่อยอัยย์...พี่โอมปล่อย!”
“คิดจะไปไหนอัยย์...พี่ไม่ให้เธอไป...ไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น!”
“ไม่!!”
หญิงสาวกรีดร้องลั่นเมื่อเขาช้อนร่างบางกลับไป แต่คราวนี้ไม่ใช่ที่โซฟาตัวเดิมหากเป็นเตียงกว้าง ชาครินทร์โยนร่างเล็กลงบนนั้นอย่างไม่ปราณีปราศัยก่อนจะโถมตัวตามลงไปทาบทับร่างเล็กที่ดิ้นรนสุดกำลัง
“เธอกล้าตบหน้าพี่ บอกแล้วยังไงว่าอย่าให้มันเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สอง”
“ครั้งที่สามอัยย์ก็จะทำ!”
เธอเถียงไม่ละลดและยิ่งโหมโทสะของเขาเหมือนไฟลามไหม้ ชาครินทร์ขบกรามแน่นเมื่อเธอจ้องเขาไม่ยอมแพ้
“พี่โอมปล่อยอัยย์...อัยย์จะกลับไปหาลูก...กลับไปหาน้องเอ๋ย”
“หยุดดิ้นนะอัยย์ คืนนี้พี่ไม่ให้เธอไปไหนทั้ง
