เธอร้องถามเสียงสั่นแต่ไม่มีคำตอบใด ๆ หลุดจากปากของเขานอกจากดึงมือให้ร่างเล็กตามออกไปตอนประตูลิฟท์เปิดออกเมื่อถึงชั้นที่ยี่สิบ หญิงสาวบิดข้อมือให้หลุดจากมือหนาแกร่งแต่ยิ่งพยายามเขาก็ยิ่งกุมไว้แน่นและไม่สามารถต้านแรงรั้งที่ร่างสูงดึงเธอให้เดินตามไปตามโถงทางเดินที่ตอนนี้เธอมองไม่เห็นใครเดินผ่านมาแม้แต่คนเดียว ชาครินทร์ดึงร่างเล็กมาจนถึงหน้าห้องหนึ่งและใช้คีย์การ์ดเปิดประตูห้องนั้นก่อนลากเธอเข้าไป ประตูห้องปิดลงโดยอัตโนมัติและอัยย์ญาดารู้ดีว่าไม่สามารถเปิดออกจากด้านนอกได้นอกเสียจากคนข้างในจะเปิดออกไปแต่ตอนนี้ปัญหาใหญ่คือหน้าตาบูดบึ้งถมึงทึงของชาครินทร์ทำให้หญิงสาวหวั่นกลัว
“คุณชาครินทร์!”
ร่างเล็กร้องออกมาเมื่อเขากระชากแขนเรียวดึงเธอไปนั่งที่โซฟา อัยย์ญาดาเหมือนตุ๊กตาไร้ชีวิตที่เขาจะทำยังไงก็ได้ ชาครินทร์โน้มตัวลงไปและกักร่างแน่งน้อยไว้ด้วยการค้ำยันมือทั้งสองบนที่วางแขน เขาจ้องหน้าเธอด้วยแวว
