เสียงนั้นสั่นเครือ อัยย์ญาดายิ้มอ่อน เธอเองก็แทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ขณะดึงมือบอบบางที่อุ้มชูเธอยี่สิบกว่าปีมากุมไว้ บีบเบา ๆ ราวกับจะปลอบให้กำลังใจ
“แม่ไม่ต้องกลัวหรอกนะคะ สำหรับค่ารักษาพยาบาลของแม่ ทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้ว”
“แต่เท่าที่แม่รู้มันมากมายเหลือเกิน อัยย์บอกแม่ได้ไหมว่าหนูหาเงินจากไหนมารักษาแม่”
“พี่โอมค่ะ...นี่เป็นเงินของพี่โอม”
คำตอบนั้นทำให้คนฟังชะงักค้าง รมิตาแทบจะดึงมือเย็นของเธอกลับแต่อัยย์ญาดากุมไว้แน่น หญิงสาวรู้สึกด้วยมือมือซูบบางที่เธอกุมไว้สั่นสะท้าน หากหยิงสาวกลับยิ้มให้มารดาที่หน้าเริ่มซีดลง
“ค่ารักษาของแม่เป็นเงินของพี่โอมทั้งหมด”
“อัยย์...แม่บอกแล้วยังไงว่าอย่าไปยุ่งเกี่ยวกับชาครินทร์อีก อัยย์ไม่เชื่อแม่ แล้ว...ทำไม...ทำไมเขาถึงให้เงินพวกเรามากขนาดนี้ เขาเอาเงินมาจากไหนทั้ง ๆ ที่...”
“ใจเย็นค่ะ แล้วฟังหนูนะคะแม่”
เธอกระชับมือรมิตาที่ตอนนี้สั่นสะท้านไปทั้งต
