“คงไม่จำเป็นกระมัง...นี่คุณสั่งผมอีกแล้วนะรู้หรือเปล่า”
“อัยย์ไม่ได้สั่งนะคะ แค่อยากบอกเท่านั้นว่าแผลลึกแบบนี้คุณไม่ควรปล่อยเอาไว้”
“ก็คุณทำแผลให้ผมแล้วนี่”
“อัยย์ไม่ใช่หมอนะคะ ถ้าเกิดแผลติดเชื้อขึ้นมา...”
“ผมไม่ชอบหมอ...ไม่ชอบไปโรงพยาบาล”
เขาหยุดคำพูดตัวเองลงทว่าดวงตาคู่นั้นกลับจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่งามรื้นน้ำขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล ท่ามกลางทั้งสองคือความเงียบงันและต่างยังได้ยินเสียงในอดีตในหัวใจของกันและกันหากไร้ซึ่งทิฐิขวางกั้นเขาก็ปรารถนาให้คืนวันเหล่านั้นหวนกลับ ชาครินทร์ก้มลงดูฝ่ามือที่อัยย์ญาดาพันผ้าเอาไว้ก่อนเอ่ยเสียงเรียบๆ
“คืนนี้ผมให้คุณนอนกับลูก เผื่อว่าน้องเอ๋ยจะมีไข้”
“พี่โอมคะ”
เสียงเรียกนั้นทำให้ร่างสูงที่ลุกขึ้นและกำลังจะเดินกลับไปที่ห้องของเขาหยุดชะงักก่อนหันกลับมายังร่างบอบบางที่ยืนขึ้นและแระสานมือกันไว้ราวกับว่าเธอกำลังชั่งใจและตัดสินใจถามออกมาว่า
“พี่โอมมีบ้านเ
