อรินลดายกแขนทั้งสองขึ้นแล้วแสดงท่าทางเหมือนนักโชว์กล้ามทำเอาชาครินทร์ถึงกับหลุดเสียงหัวเราะออกมา เขายีผมลูกสาวเบาๆ
“ว้าว! นี่มันแขนของลูฟี่ชัดๆ...ว่าแต่กินยาตามที่คุณหมอสั่งหรือยังคะ”
“ฉันพึ่งป้อนยาให้น้องเอ่ยเมื่อกี๊ค่ะ...น้องเอ๋ยคะ ลูกต้องนอนพักผ่อนก่อนนะคะ เล่นลูกแก้วตั้งแต่เช้า อย่าดื้อนะคะเดี๋ยวจะไม่สบายอีกไม่รู้ด้วย”
อัยย์ญาดาก้าวเข้ามาแล้วดึงมือเด็กหญิงกลับไป อรินลดารีบบอกทันทีว่า
“น้องเอ๋ยนอนแล้ว เดี๋ยวตื่นมาเล่นอีก...ได้ม้ายคะแม่จ๋า”
“ได้ซีคะ เดี๋ยวป๋าโอมพาน้องเอ๋ยไปนอนเองนะคะ”
ชาครินทร์รับอาสา ยามนี้ใบหน้าที่เคยดุดันกลับเปื้อนรอยยิ้ม เขาอุ้มหนูน้อยกลับเข้าไปในห้องนอนขณะอัยย์ญาดามองตามร่างสูงที่วางลูกสาวของเธอลงบนเตียง ห่มผ้าให้และกล่อมอรินลดาที่เนื้อตัวยังอุ่นอยู่จนหลับปุ๋ย หญิงสาวอดคิดไม่ได้ว่าเขาช่างเหมือนพ่อมดเจ้าเสน่ห์สำหรับลูกสาวตัวน้อย ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูเหมือนอรินลดาจ
