เล่ห์รักนายวายร้าย

Chapter 1 เปิดตัวผู้ชายร้ายกาจ @คฤหาสน์ของตระกูลพยัคญาดา 21.30 น. หนุ่มหล่อทายาทบริษัทยักษ์ใหญ่ยานยนต์ เดินผิวปากลงมาจากห้องส่วนตัว เขาใช้นิ้วเรียวยาวหมุนควงพวงกุญแจรถอย่างอารมณ์ดี และเมื่อร่างสูงกำลังจะเดินไปที่รถสปอร์ตหรูคู่ใจ เพื่อไปท่องราตรียามค่ำคืนตามประสาหนุ่มโสดกับแก๊งเพื่อน เขากลับต้องหยุดชะงักฝีเท้าอยู่กับที่ เมื่อได้ยินบทสนทนาของน้องชายฝาแฝดกำลังคุยโทรศัพท์กับปลายสายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “เจ็ดโมงเช้าวันพรุ่งนี้ เดี๋ยวพี่ไปรับครับ น้องแพรเตรียมตัวได้เลย” (งั้น...พรุ่งนี้เจอกันนะคะ พี่ชายสุดหล่อของหนู) “พรุ่งนี้เจอกันครับ น้องสาวคนสวยของพี่...” จากนั้นปลายสายก็กดวางสายไป “เหอะ!...น้องสาวคนสวยของพี่” “ก็น้องสาวของกูสวยจริงๆ สวยจนทำให้หนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่จ้องจะงาบและอยากได้เธอเป็นแฟน รวมถึง...” ไรเฟิลโต้กลับเพียงเท่านั้น เขาก็หันไปยักคิ้วให้ชายหนุ่มเส้นผมสีเทาหม่นด้วยท่าทียียวนกวนบาทา และคนคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นพี่ชายฝาแฝดของเขาเอง แล้วไรเฟิลก็ยังรู้อีกด้วยว่า ที่พี่ชายฝาแฝดของเขาพูดกระแนะกระแหนกับเขาแบบนี้ มันเป็นเพราะอะไร “แพรดาวไปมหาลัยเองไม่ได้หรือไง มึงถึงต้องไปรับไปส่งเธอถึงที่บ้าน” รันเวย์เลิกคิ้วถามไรเฟิล “พรุ่งนี้เปิดเทอมวันแรก กูก็ต้องไปคุมน้องสาวของกูหน่อยดิวะ พึ่งจะขึ้นปีหนึ่ง เดี๋ยวแม่ง...ก็มีหนุ่มๆ มารุมขายขนมจีบ กูต้องกันไว้ก่อน เพราะน้องสาวของกูต้องได้ผู้ชายดีๆ เท่านั้น” ไรเฟิลตอบกลับรันเวย์ “เหอะ! คำก็น้องสาวของกู สองคำก็น้องสาวของกู มึงไม่กระดากปากตัวเองบ้างหรือไงวะ?” รันเวย์เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “เอ๊า! ก็ลุงวาโยกับป๊าเป็นเพื่อนรักกัน น้องแพรดาวก็ถือว่าเป็นน้องสาวของเราสิวะ หรือว่ามึงไม่ได้คิดว่าเธอเป็นน้องสาวของเรา” ไรเฟิลเอ่ยถามรันเวย์ ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ ราวกับว่ากำลังคิดอะไรสนุกๆ อยู่ภายในใจ “ใครอยากจะเป็นพี่ชาย...ยัยเด็กนั่นวะ” “มึงไม่อยากเป็นพี่ชาย แล้วมึงอยากเป็นอะไรกับน้องแพร” ไรเฟิลเอ่ยถามรันเวย์ “ไม่อยากเป็นพี่ชายก็คือไม่อยากเป็นพี่ชายไงวะ มึงอย่ามาแกล้งโง่หน่อยเลยไอ้เฟิล” รันเวย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดที่ไรเฟิลพยายามจะพูดไล่ต้อนให้เขาจนมุม “มึงอยากเป็นแฟนน้องแพรว่างั้น?” ไรเฟิลยังคงพูดไล่ต้อนรันเวย์ไม่เลิก เพื่อที่จะให้รันเวย์ยอมรับความรู้สึกตัวเองสักที ว่าหัวใจของรันเวย์ยังคงมีหญิงสาวผู้นี้อยู่ในใจของเขาแต่เพียงคนเดียว “เหอะ! ใครจะอยากเป็นแฟนยัยเด็กนั่นวะ ไม่มีทาง” “เหรอวะ?” ไรเฟิลพยักหน้าเออออไปตามคำพูดของรันเวย์ด้วยสีหน้าทะเล้น “กวนตีนกูแบบนี้ สงสัยอยากกินตีนกูก่อนไปคลับ...” รันเวย์พูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “แล้วนี่มึงจะไปแล้วเหรอ?” ไรเฟิลรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที เมื่อเห็นรันเวย์จ้องเขม็งมองเขาอย่างเอาเรื่อง เพราะไรเฟิลก็ไม่อยากที่จะเอาใบหน้าหล่อเหลาของตัวเองไปรับหมัดหนักๆ ของรันเวย์มากนักหรอก ยิ่งรันเวย์เป็นประเภทคนที่คิดจริงทำจริงอยู่ด้วย “เออ...แล้วมึงล่ะ? จะไปพร้อมกูไหม?” รันเวย์เอ่ยตอบและถามไรเฟิลในประโยคเดียว เพราะคืนนี้เขานัดแฮงเอาต์กับแก๊งเพื่อนที่คลับ “แล้วขากลับ มึงจะไปนอนที่คอนโดหรือกลับมานอนที่บ้าน” ไรเฟิลเอ่ยถามรันเวย์ “กลับมานอนบ้าน” “เออ...งั้นกูไปพร้อมมึงก็ได้ เพราะพรุ่งนี้กูต้องตื่นแต่เช้าไปรับน้องแพร ว่าแต่มึงเหอะไอ้เวย์ ชวนกูไปด้วยแบบนี้ มึงคงไม่ทิ้งกูให้หารถกลับบ้านเองใช่ไหม? ” ไรเฟิลเอ่ยถามรันเวย์ เพราะปกติเวลาพวกเขาไปคลับมักจะขับรถกันไปคนละคัน เพราะบางคืนพวกเขาจะมีหญิงสาวที่ถูกใจติดไม้ติดมือกลับมาคอนโดด้วยตามประสาหนุ่มโสด “คืนนี้...กูไม่ไปกับใครทั้งนั้น เพราะกูต้องตื่นเช้าเหมือนกัน” รันเวย์เอ่ยตอบไรเฟิล “หึ...” ไรเฟิลแสยะยิ้มมุมปาก เมื่อรู้ว่ารันเวย์กำลังคิดจะทำอะไร @คลับหรู “มาช้าจังเลยวะ?” คิมหันต์เอ่ยถามขึ้น เมื่อรันเวย์และไรเฟิลเดินมาถึงโต๊ะโซนวีไอพีภายในคลับ “รถติดว่ะ” รันเวย์เอ่ยตอบ ก่อนจะหย่อนตัวนั่งบนโซฟาที่อยู่ข้างๆ คิมหันต์ “ไม่หลับไม่นอนวะณิชา” ไรเฟิลเอ่ยทักทายเพื่อนสนิทที่เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในกลุ่ม ไรเฟิลอุ้มณิชาขึ้นมานั่งบนตักแกร่งของเขาอย่างรวดเร็วราวกับหยอกล้อเพื่อนสาวของเขา เพราะไรเฟิลมักชอบแกล้งณิชาแบบนี้เป็นประจำ เพียะ! เพียะ! “โอ๊ย!! ไอ้บ้าเฟิล ทำไมนายชอบแกล้งฉันแบบนี้อยู่เรื่อยเลยวะ” ณิชาดิ้นขลุกขลักอยู่บนตักแกร่งของไรเฟิลและยกมือบางตีแขนแกร่งของเขาอย่างแรง เมื่อเขากอดเธอไว้แน่น “โอ๊ย! เจ็บนะโว้ย…ณิชา มือหนักฉิบ” ไรเฟิลทำสีหน้าเหยเกและยกมือสากลูบแขนตัวเองป้อยๆ “เจ็บก็ปล่อยสิ…นายจะมากอดฉันทำไม? นายแกล้งฉันแบบนี้ ผู้ชายก็ไม่กล้าเข้ามาจีบฉันน่ะสิ...” ณิชาเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด และเอามือแกะแขนแกร่งออก ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งข้างๆ ไรเฟิลแทน “เหอะ! เป็นสาวเป็นแส้ เสือกอยากแรดให้ผู้ชายเข้าหา” ไรเฟิลจ้องใบหน้าสะสวยด้วยความไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ทำไมเขาถึงต้องไม่พอใจณิชาด้วย เมื่อรู้ว่าณิชาอยากให้ผู้ชายคนอื่นเข้ามาจีบเธอ “เสือกเก่ง” ณิชาตวัดสายตามองไรเฟิลด้วยความไม่พอใจกับคำพูดของเขาที่ต่อว่าเธอ ก่อนจะยกน้ำสีอำพันขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว “เลิกกัดกันสักทีเถอะพวกมึงสองคนน่ะ!” รันเวย์เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ เมื่อเห็นไรเฟิลและณิชาถกเถียงกันไม่หยุด “กัดกันแบบนี้ ระวังจะตกหลุมรักกันเองนะพวกมึง ฮ่าๆ” คิมหันต์เอ่ยแซวไรเฟิลและณิชาที่มักจะชอบเถียงกันอยู่บ่อยครั้งราวกับเด็กน้อย “โอ๊ย!! คิม นายก็พูดไปเรื่อย ฉันไม่มีทางหลงรักคนอย่างไอ้เฟิลมันหรอก ฉันยอมตายดีกว่าที่จะไปรักคนอย่างตานี่” ณิชาทำท่าลูบแขนตัวเอง เธอรู้สึกขนลุกขนพองกับคำพูดของคิมหันต์ เพราะต่อให้มีผู้ชายแบบไรเฟิลเหลือเพียงคนเดียวในโลก เธอก็ไม่มีทางเอาผู้ชายอย่าง ‘ไรเฟิล’ เป็นสามีแน่ เพราะเธอคงรับความร้ายกาจของเขาไม่ไหว “แล้วใครจะหลงรักผู้หญิงอย่างเธอกันล่ะ สวยก็ไม่สวย นมก็แบนอย่างกับกระดานไวต์บอร์ด” ไรเฟิลโต้เถียงณิชาอย่างไม่ยอมแพ้ แล้วใช้สายตาคมจ้องไปที่หน้าอกของเธอ ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ “ชิ! มาว่าฉันนมแบน นายเคยเห็นนมของฉันแล้วหรือไง ฮะ! ไอ้บ้าเฟิล!” ณิชาเอ่ยเถียงไรเฟิลอย่างไม่ยอมแพ้ “ลุกขึ้นไปเถียงกันข้างนอกคลับปะพวกมึง แหกปากอยู่ได้ น่ารำคาญฉิบ” รันเวย์เอ่ยพูดสีหน้าหงุดหงิด จนทำให้ไรเฟิลและณิชาปิดปากเงียบสนิทโดยอัตโนมัติ มิหนำซ้ำไรเฟิลและณิชายังขยับมานั่งชิดกันอีกต่างหาก ทำราวกับว่าเมื่อครู่นี้ไม่ได้เถียงกันมาก่อน เพราะตอนนี้ไรเฟิลและณิชาคิดว่าสามัคคีกันไว้ก่อนดีกว่า เพื่อความปลอดภัยของทั้งคู่ เมื่อเห็นแววตาดุดันของรันเวย์ที่จ้องเขม็งมองทั้งคู่ด้วยสายตาไม่พอใจ และรันเวย์ก็คงเป็นคนเดียวในกลุ่มที่สามารถห้ามปรามไรเฟิลและณิชาให้เลิกเถียงกันได้ “แล้วเนี่ยไอ้บิ๊กบอสมันหายหัวไปไหน?” รันเวย์หันไปถามคิมหันต์ “กูคิดว่ามันคงตายห่าที่ชักโครกแล้วมั้ง แม่ง! บอกกูกับไอ้ณิว่าไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียว นี่ปาไปเป็นชั่วโมงแล้วก็ไม่เห็นแม้แต่เงาหัว...” คิมหันต์เค้นหัวเราะ เมื่อพูดถึงเพื่อนสนิทอีกคนในแก๊งของพวกเขา “นินทาอะไรกูไอ้คิม แช่งกูดีนักนะมึงน่ะ กูก็แค่ไปปล่อยน้ำออกจากท่อแป๊บเดียวเองไอ้เวร...” บิ๊กบอสที่พึ่งเดินเข้ามาที่โต๊ะโต้กลับคิมหันต์ทันควัน เมื่อได้ยินคิมหันต์กำลังพูดนินทาเขาให้รันเวย์ฟัง เขาก็แค่เจอหญิงสาวที่ร้อนแรงถูกใจก็เลยไปปล่อยน้ำให้สบายตัวแค่นั้นเอง “มึงพูดห่าอะไรเกรงใจไอ้ณิมันบ้าง” รันเวย์แสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ เมื่อเห็นเพื่อนสนิทผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มนั่งอยู่ด้วย แต่รันเวย์ก็พูดห้ามปรามบิ๊กบอสไปอย่างนั้นเอง เพราะณิชาเธอคงจะชินแล้ว ถ้างั้นเธอคงเป็นเพื่อนและอยู่กับผู้ชายเถื่อนๆ แบบพวกเขาไม่ได้ “นายไม่ต้องมาพูดให้ตัวเองดูดีเลยเวย์ ฉันว่านายหนักกว่าบิ๊กบอสอีก...” ณิชาเค้นหัวเราะออกมา เพราะถ้าเทียบความร้ายกาจของเพื่อนในกลุ่ม คงไม่มีใครเทียบความร้ายกาจของรันเวย์ติดแน่ๆ เพราะถึงแม้ว่าเธอจะถกเถียงกับไรเฟิลบ่อยๆ แต่กับรันเวย์ที่หน้าตาเหมือนกัน เธอก็ไม่ค่อยกล้าต่อปากต่อคำกับรันเวย์เหมือนไรเฟิลมากนักหรอก “หึ...” ปากหยักยกยิ้มมุมปาก แล้วยกเครื่องดื่มกระดกเข้าปากทีเดียวหมดแก้ว และไม่ได้เอ่ยปฏิเสธคำกล่าวหาของณิชาแต่เพียงอย่างใด เพราะเขาเป็นอย่างที่ณิชาพูดมาจริงๆ “แล้วคืนนี้มึงไม่ล่าเหยื่อหรือไงวะไอ้เวย์” บิ๊กบอสเอ่ยถามขึ้น เพราะปกติรันเวย์ไม่เคยพลาดอยู่แล้ว แต่คืนนี้รันเวย์กลับนั่งนิ่งเหมือนไม่ได้สนใจผู้หญิงคนไหนเลยสักคน “ไม่ล่ะ วันพรุ่งนี้ก็เปิดเทอมแล้ว กูต้องตื่นแต่เช้า” รันเวย์เอ่ยตอบบิ๊กบอสด้วยท่าทีเรียบเฉยเหมือนไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่คำพูดของเขากลับทำให้บิ๊กบอส คิมหันต์และนิชาชะงักนิ่งไป “ฮะ! อะไรนะ มึงพูดใหม่อีกทีดิ๊” บิ๊กบอสเอ่ยถามรันเวย์อีกครั้งเหมือนกับไม่เชื่อหูตัวเอง ที่ได้ยินคำพูดแบบนี้ออกจากปากของรันเวย์ “กูก็แค่อยากตื่นแต่เช้า เพราะพรุ่งนี้เปิดเทอม พวกมึงจะตกใจอะไรนักหนาวะไอ้พวกเวร” รันเวย์ไล่สายตามองเพื่อนของเขาทีละคนอย่างหงุดหงิด “เดี๋ยวนะไอ้เวย์...มึงเป็นคนที่สนใจกับการเปิดเทอมตั้งแต่เมื่อไรกัน” คิมหันต์เอ่ยแทรกขึ้น พลอยทำให้บิ๊กบอสและณิชาพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของคิมหันต์ เพราะปกติรันเวย์ไม่ได้สนใจหรือตื่นเต้นอะไรกับเรื่องพวกนี้เลยด้วยซ้ำ “นั่นดิ...มึงคงไม่ได้กินยาผิดกระปุกใช่ไหม?” บิ๊กบอสเอ่ยเสริมขึ้นอีกคน ก่อนจะขมวดคิ้วยุ่งด้วยความแปลกใจ “อืม...ใช่ๆ” ณิชาพยักหน้าหงึกๆ เห็นด้วยกับคิมหันต์และบิ๊กบอส “พวกมึงเลิกมองกูด้วยสายตาแบบนี้สักทีเถอะว่ะ ทำไมวะ คนแบบกูจะตื่นเต้นกับการขึ้นปีสามไม่ได้เลยหรือไง?” รันเวย์จิ๊ปากอย่างหงุดหงิด เมื่อเห็นสายตาของเพื่อนมองเขาอย่างจับผิด “มึงก็บอกไอ้สามตัวนี้ไปดิวะ ว่ามึงจะต้องไปรับน้องสาว ไปส่งที่คณะบริหารวันพรุ่งนี้” ไรเฟิลเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นคิมหันต์ บิ๊กบอส และณิชาจ้องมองรันเวย์ด้วยสีหน้าสงสัย “พวกมึงไปมีน้องสาวตั้งแต่เมื่อไหร่” บิ๊กบอสเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะเท่าที่เขาจำได้และรู้จักรันเวย์และไรเฟิลตั้งแต่เข้ามหาลัย รันเวย์และไรเฟิลไม่เคยพูดเลยสักครั้งว่าพวกเขามีน้องสาว “นั่นสิ...หรือว่าลุงโรมมีเมียอีกคนเหรอวะ?” คิมหันต์เอ่ยพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะคิมหันต์รู้จักพ่อแม่ของทั้งคู่ แต่ไม่เคยได้ยินข่าวว่าพวกเขามีน้องสาว “พ่อมึงสิ! มีเมียน้อยไอ้คิม ปากหมาจริงๆ เลยไอ้เวร!” ไรเฟิลชี้หน้าด่าคิมหันต์เสียงดัง “งั้นมึงบอกมาดิ...ว่าไอ้เวย์มันไปส่งใครวันพรุ่งนี้?” คิมหันต์เอ่ยถามไรเฟิลแทน เมื่อเห็นรันเวย์ไม่เอ่ยตอบพวกเขาสักที “หึ...” รันเวย์ส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับความอยากรู้ของเพื่อนๆ เขา “ไอ้เวย์มันจะไปส่งน้องแพรพรุ่งนี้...” ไรเฟิลเอ่ยตอบคิมหันต์ เพราะถึงยังไงรันเวย์ก็คงไม่มีทางปล่อยให้เขาไม่รับไปส่งแพรดาวที่มหาลัยแน่นอน “อ๋อ...น้องแพรดาว หวานใจคนสวยของไอ้เวย์น่ะเหรอ?...” คิมหันต์แสยะยิ้มมุมปาก เมื่อรู้ว่าผู้หญิงที่รันเวย์จะไปส่งวันพรุ่งนี้เป็นแพรดาวลูกสาวของลุงวาโย เพื่อนสนิทคุณพ่อของเขา “หวานใจพ่อมึงสิไอ้คิม เป็นเพราะไอ้เฟิลมันขอร้องให้กูไปส่งหรอกนะ กูถึงต้องตื่นเช้าไปส่งยัยเด็กนั่นน่ะ” รันเวย์ทำสีหน้าเรียบเฉย เพื่อปิดบังความรู้สึกตัวเอง ก่อนจะหันพูดเออออกับไรเฟิล “ใช่ไหมไอ้เฟิล” “เออ...ใช่ก็ใช่ กูขอร้องและไหว้วานให้มันไปส่งน้องแพรเองแหละ” ไรเฟิลพูดเออออกับรันเวย์ ก่อนจะทำหน้าเอือมระอากับความปั่นเรื่องของพี่ชายฝาแฝด เพื่อที่จะได้ใกล้ชิดกับแพรดาว หญิงสาวผู้ขโมยหัวใจรันเวย์ไปตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ “น้องแพรดาวคือใครวะ? กูชักอยากเห็นหน้าแล้วสิ หึๆ...” บิ๊กบอสเอ่ยถาม และทำสีหน้าครุ่นคิด “เดี๋ยวมึงก็ได้เจอ แล้วมึงก็รอดูคนคลั่งรักได้เลยไอ้บอส” คิมหันต์มองหน้ารันเวย์ และยกยิ้มมุมปากเหมือนกำลังคิดอะไรสนุกๆ อยู่ “มึงพูดกับไอ้บอส มึงก็มองหน้าไอ้บอสสิวะ จะมามองกูเพื่อ?” รันเวย์เอ่ยพูดกับคิมหันต์ เมื่อเห็นคิมหันต์มองหน้าเขาด้วยสีหน้ายิ้มๆ “กูจะมองหน้าเพื่อนรักอย่างมึงไม่ได้เลยหรือไงไอ้เวย์” คิมหันต์เอามือลูบต้นขารันเวย์ไปมาเชิงหยอกล้อ “ไอ้เชี่ย! เดี๋ยวกูถีบแม่งเลย” รันเวย์ปัดมือของคิมหันต์ออกจากหน้าขาของเขาอย่างแรง “ฮ่าๆ...” คิมหันต์หัวเราะเสียงดังอย่างถูกใจ “เมาแล้วเหรอ? นั่งเงียบเชียว” ไรเฟิลเอ่ยถามณิชา หลังจากเห็นณิชายกดื่มไม่หยุด ก่อนจะสัปหงกในเวลาต่อมาราวกับเด็กน้อย “ครายยยยมาววว...” ณิชาเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ “คออ่อน แล้วยังเสือกยกเอาๆ อีก” ไรเฟิลบ่นณิชา “เวย์ขา...ไลลาคิดถึงจังเลย ฟอด!” เสียงหนึ่งเอ่ยแทรกขึ้นกลางวง ก่อนที่สาวสวยชุดเดรสสั้นรัดรูปจะเดินกรีดกรายเข้ามาหารันเวย์ และเอามือลูบไล้แผงหน้าอกแกร่งของเขา “เธอจะไปไหนก็ไปปะ คืนนี้ฉันไม่มีอารมณ์” รันเวย์เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง และปัดมือไลลาออก “โอ้วว...ดุจังเลย ดุๆ แบบนี้ อารมณ์บนเตียงจะดุขนาดไหนน้า” ไลลาเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงยั่วยวน “ฉันเป็นเพื่อนเล่นเธอเหรอไลลา” รันเวย์เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งกับหญิงสาวรุ่นพี่ “อย่าดุไลลาสิคะ คืนนี้เวย์ไม่ว่างก็ไม่เป็นไร ไว้วันหลังก็ได้ค่ะ ฟอด!” ไลลาพยายามฝืนยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้า เพราะเธอไม่อยากทำให้เขาไม่พอใจ ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างนึกเสียดาย “เอาจริงโว้ยเฮ้ย เพื่อนกู…” บิ๊กบอสเค้นหัวเราะออกมาอย่างถูกใจ เมื่อเห็นรันเวย์ปฏิเสธคู่นอนอย่างไม่ไยดี “กูไม่เคยแคร์กับผู้หญิงหิวเงินพวกนี้หรอก” รันเวย์เอ่ยพูดอย่างไม่ใส่ใจมากนัก จากนั้นพวกเขาก็นั่งดื่มไปสักพัก ก่อนที่จะพากันแยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเอง “ไอ้เวย์ มึงกลับไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวกูไปส่งณิชาที่คอนโดก่อน” ไรเฟิลเอ่ยบอกรันเวย์ที่ลานจอดรถของคลับ “เออๆ ดูแลมันดีๆ มึงห้ามทำอะไรมันเด็ดขาด” รันเวย์เอ่ยเตือนสติไรเฟิล “มึงเห็นกูเป็นคนยังไงวะ คนอย่างกูไม่มีทางทำอะไรเพื่อนตัวเองหรอกโว้ย” “เออ...ให้มันจริง กูไปละ พรุ่งนี้สลับรถกันขับนะไอ้เฟิล” เมื่อรันเวย์พูดจบประโยค เขาก็ขึ้นรถและขับออกไปจากคลับโดยไม่รอฟังคำตอบของไรเฟิลเลยแม้แต่น้อย “ถุย! สลับรถกันขับ อยากไปส่งน้องเขาใจจะขาด แต่ทำเป็นเก๊กนะไอ้เวร” ไรเฟิลบ่นไล่หลังรันเวย์ ก่อนจะพยุงร่างบางอันอ่อนปวกเปียกของณิชาขึ้นรถของเธอและขับออกไปจากคลับทันที...