Chapter 9
บอกรักพี่รหัส
สามวันต่อมา...
“กรี๊ดดดด!! ยัยแพร ยัยปาย” มัดหมี่วิ่งไปหาแพรดาวและสปายที่นั่งอยู่ใต้คณะด้วยความดีใจ
ตึก! ตึก! ตึก!
“เฮ้ย! ยัยมัดไม่ต้องรีบ เดี๋ยวก็ล้มหรอก” แพรดาวรีบเอ่ยบอกมัดหมี่ด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นมัดหมี่วิ่งลงบันไดด้วยความรวดเร็วอย่างไม่ห่วงสวยเลยสักนิด
แฮกๆ แฮกๆ
“เฮ้อ! เหนื่อยชะมัดเลย…” มัดหมี่ยืนหอบหายใจถี่ๆ และยกหลังมือเช็ดไปที่หน้าผากมน ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
“ตื่นเต้นอะไรของแกเนี่ยยัยมัด วิ่งจนกระโปรงเปิด คนเขาเห็นกางเกงในของแกกันหมดแล้ว...” สปายเอ่ยถามพร้อมกับแซวมัดหมี่ไปในประโยคเดียว
“ฉันไม่สนใจหรอกย่ะ ใครจะเห็นก็เห็นไปสิ เพราะตอนนี้ฉันอยากจะร้องกรี๊ดดังๆ ให้ลั่นคณะไปเลย คิกๆ” มัดหมี่เชิดหน้าอย่างไม่แคร์ ก่อนจะหัวเราะคิกคักคนเดียวกับเรื่องราวดีๆ ของตัวเอง
“ตกลงที่แกรีบวิ่งมา ก็เพื่อจะมาหัวเราะให้ฉันกับยัยปายดูเหรอ?” แพรดาวเอ่ยกระแนะกระ
