แหวะ! แหวะ! แค่ก! แค่ก!
เฌอเอมโก่งคออาเจียนตั้งแต่เช้าตรู่ จู่ๆ ตอนเธอตื่นขึ้นมา กลับรู้สึกเหม็นกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มที่เครื่องนอน และชุดที่สวมใส่ รวมทั้งชุดนอนของสามีอันเป็นที่รัก
เสียงอาเจียนอย่างหนักดังก้องไปทั่วทั้งห้องสี่เหลี่ยม เรียกให้ร่างสูงรู้สึกตัวตื่น มือหนาคลำหาร่างบางที่นอนกกกอดทั้งคืน แต่ในตอนนี้ที่ตรงนั้นกลับว่างเปล่า
คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปม เสียงคุ้นหูดังเข้ามาในโสตประสาท ร่างสูงดีดตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงกว้าง ใบหน้าหล่อเหลาหันควับไปยังต้นทางของเสียงนั้น
สองเท้าหนักตวัดลงจากเตียง ก้าวเดินอย่างเร่งรีบ เปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำโชคดีคนตัวเล็กด้านในไม่ได้ล็อค
"เอม...เป็นอะไรครับ!" ดวงตาคมเบิกโพลงขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อเห็นคนรักนั่งอยู่บนพื้นกระเบื้อง มิหนำซ้ำร่างกายเธอเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ มือบางจับชักโครกไว้แน่นเพื่อประคองตัว
"เฮีย~อุ๊บบ! ออกไปค่ะ แหวะ!"
"ที่รักครับ...."
