"..." นับพลอยหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย มองจ้องคนตัวสูงตาปริบๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ ต้องง้อยังไงเขาถึงจะหายโกรธ ร่างบางไม่รอช้า แขนเรียวสวมกอดท่อนแขนแกร่งพร้อมกับซบใบหน้าสวยลงอย่างออดอ้อน
"เฮียเซ~หนูขอโทษ” เสียวหวานหูเอ่ยออกมาจากปากบางสีชมพูอ่อนเคลือบด้วยลิปก็อตสีใสมันวาวดึงดูดสายตาเพศตรงข้ามได้เป็นอย่างดี
“....นั่งดีๆ!! เฮียขับรถอยู่” คิดว่าทำผิดซ้ำๆแล้วผมจะให้อภัยง่ายๆอย่างนั้นหรอ ไม่มีทาง!
“เฮียอ่ะ..อย่าดุสิ หนูผิดไปแล้ว ขอโทษได้มั้ยคะ ดีกันนะ~น้าาา” ร่างบางเว้าวอนด้วยท่าทีน่ารัก ราวกับเด็กน้อยอยากได้ของเล่น หัวใจแกร่งอ่อนยวบแต่ก็ต้องพยายามเก็บอาการไว้ ไม่แสดงออกมาทางสีหน้าให้ได้เห็น
“ขยับไปนั่งดีๆ” เซฮายเอ่ยเสียงเข้มดุดัน มือหนาละจากพวงมาลัยรถ แกะมือเล็กนุ่มนิ่มออกจากแขนตัวเอง
“โอ๊ยย!!!” นับพลอยร้องเสียงดังลั่นอย่างคนเจ็บปวดมากเสียเต็มประดา ทำหัวใจชายหนุ่มกระตุกวูบ รีบเปิดไฟเลี้ยว หมุนพวง
