บทที่ 17 หัวใจของดอกบัวนิรันดร์เหลือเพียงครึ่งเดียว
ในค่ำคืนที่ดวงจันทร์ลอยเด่นอยู่กลางฟ้า แสงจันทร์สาดส่องผ่านหน้าต่างห้องพักของเหยียนหลี ภายในห้องเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจที่สั่นไหวของหลงอวี่ ซึ่งยังคงพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บ นอนอยู่บนเตียงใกล้ ๆ กัน
เหยียนหลีวางตำรายาเก่าแก่ในมือพลางถอนหายใจ นางจ้องมองหน้าหลงอวี่ที่ซีดเซียว ดวงตาคู่นั้นยังปิดสนิท ราวกับไม่รู้ว่านางกำลังตัดสินใจเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิต
นางเดินไปหยิบกริชเล่มหนึ่ง ซึ่งวางอยู่บนโต๊ะใกล้หน้าต่าง ด้ามกริชงดงามประดับด้วยมุกและหยก แต่คมกริชกลับเย็นเยียบ นางจ้องมองมันด้วยสายตาแน่วแน่
“หลงอวี่... ข้าจะช่วยท่าน ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยสิ่งใดก็ตาม”
เหยียนหลีพึมพำกับตัวเอง ก่อนที่มือบางจะกำกริชแน่น
นางนั่งลงกลางห้อง หลับตาใช้พลังวิญญาณของตน รวบรวมพลังจากร่างมนุษย์ที่เป็นเพียงเปลือกนอก และดึงเอาร่างแท้จริงของตนออกมา
ดอกบัวนิรัน
