23
ห้องของเขา
ไอแดดอุ่นปะทะอากาศเย็นในยามเช้าของเดือนธันวาคม เป็นบรรยากาศที่พิณลดาโปรดปรานหลังอยู่เวรดึกมาทั้งคืน
ร่างบางในชุดกระโปรงสีครีมยืนรับแสงแดดและสูดอากาศเข้าปอดอยู่หน้าทางออกของโรงพยาบาล บรรยากาศรอบตัวไร้เสียงคนพูดคุย มีเพียงเสียงนกกู่ก้องและเสียงลมที่พัดปลิวผ่านต้นไม้น้อยใหญ่
“สดชื่นจัง”
พิณลดาดื่มด่ำกับบรรยากาศจนพอใจแล้วตรงไปยังรถเก๋งสีดำที่จอดอยู่ไม่ไกล แต่มือบางไม่ทันจะคว้าที่จับประตู ใครคนหนึ่งก็พุ่งปราดเข้ามาขวาง
“อุ๊ยแม่!” พิณลดาร้องตกใจ ก่อนปั้นหน้ายักษ์เข้าใส่ “คุณจรณ์! เล่นอะไรของคุณ ฉันตกใจหมดเลย แล้วนี่มาทำอะไรแต่เช้าคะ”
“ความจำไม่ดีเหรอครับคุณหมอ เมื่อวานตอนหัวค่ำผมบอกว่าแปดโมงเช้าจะมารับไปที่เพนต์เฮาส์ของผมไง”
นี่เขาเอาจริงเหรอเนี่ย มาดักรอตั้งแต่เช้าแถมแต่งตัวหล่อใส่สูทผูกไทด์ พรมน้ำหอมด้วยกลิ่นหรูหราลึกลับแต่ไม่ฉุนจนแสบจมูก น้อยครั้งนักที่พิณลดาจะปลื้มกับกล
