24
เป็นแม่ของลูกเขา
พิณลดาดีดตัวลุกนั่งราวกับตุ๊กตาติดสปริง เธอตื่นโดยที่ไม่ได้ตั้งนาฬิกาปลุก อยู่ๆ ก็สะดุ้งลุกพรวดเหมือนถูกถีบจากฝันร้าย
“ตายจริง นี่มันห้องของเขานี่ งีบไปกี่นาทีแล้วหว่า”
พิณลดาควานหาโทรศัพท์ตามเนื้อตัวแต่ไม่พบ พอเหลือบไปเห็นนาฬิกาดิจิตอลบนหัวเตียงก็ถึงกับอ้าปากจนขากรรไกรแทบค้าง
“ห๊ะ! บ่ายโมง!” บ้าไปแล้ว ตั้งใจจะงีบแค่สิบนาที แต่นี่ล่วงเข้าช่วงบ่ายเลยหรือ ร่างบางผลุนผลันลงจากเตียงและจ้ำพรวดไปหน้าห้อง แต่ขณะกำลังจะเอื้อมมือบนที่จับประตู จรณ์ก็เปิดเข้ามาพอดี
“ตื่นแล้วเหรอ ผมกำลังจะมาเรียกไปทานข้าวอยู่พอดี”
“บ่ายโมงเลยนะ คุณปล่อยให้ฉันนอนยาวตั้งหลายชั่วโมงได้ยังไง ไหนว่าถ้าข้าวมาแล้วจะเรียกไงคะ”
“พอคุณหลับได้สิบนาทีเลขาฯ ผมก็เอาอาหารมาส่ง แต่ผมปลุกไม่ลงเพราะคุณดูหลับอร่อย”
“หือ?” พูดอะไรของเขาน่ะ
“ผมนั่งมองคุณหลับแล้วเพลินดี คุณเหนื่อยเพลียขนาดนั้นผมไม่อยากปลุกหรอก
