27
ราชสีห์กับกระต่ายน้อย
เวลาคนเมามักชอบอ้างว่าตัวเองไม่ได้เมา พิณลดาก็ชักไม่แน่ใจแล้วสิว่าขณะนี้ตนเมาหรือไม่เมากันแน่ เธอรู้ดีว่าทุกขณะที่ฝีเท้าย่ำตรงไปยังห้องของจรณ์จะนำไปสู่อะไร รู้ตัวว่าได้เสนออะไรแก่เขา ดังนั้นเธอเลยคิดว่าตัวเองไม่ได้เมา
แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าสายตามองสรรพสิ่งรอบกายไม่ชัด สมองตื้อตันพร้อมไปกับร่างกายที่ร้อนเร่า ส่วนก้อนเนื้อในอกซ้ายก็เต้นแรงราวกับจะทะลุออกมาให้ได้
สมองของพิณลดาคิดไปเรื่อยเปื่อย รู้ตัวอีกทีก็ยืนอยู่กลางห้องพักที่เปิดเพียงไฟหัวเตียง และม่านตรงระเบียงที่เปิดรับวิวทะเลสุดลูกหูลูกตา
“ผมไม่ให้คุณเปลี่ยนใจนะ” เสียงทุ้มลึกเอ่ยพร้อมเกี่ยวแขนกอดเอวบางไว้ พิณลดาสูงเพียงปลายคางของเขา เธอกลายเป็นคนตัวเล็กตัวน้อยในพริบตาเมื่ออยู่ใต้อาณัติแข็งแกร่ง
หัวใจพิณลดาไหวยวบยาบ ประสานสอดคล้องไปกับจังหวะหายใจที่สะท้านขึ้นลงหนักหน่วง เพียงปลายนิ้วเย็นที่เกี่ยวปอยผมไปทั
