อย่ามารักก็แล้วกัน

ไม่มีน้ำยา ลีลาก็ห่วย (3)

****

พิณลดากอดเข่านั่งเหม่ออยู่หลังห้องเช่า ลมธรรมชาติพัดกรูเย็นฉ่ำ แต่ไม่ได้ทำให้รู้สึกสบายใจเลยสักนิด

พิณลดาได้ยินเสียงเปิดประตูและฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้ แต่ไม่ได้สนใจหันไปมอง เธอกำลังอยู่ในภาวะโลกสลาย

“เป็นไงบ้างลูก เอาแต่ร้องไห้จนตาบวมเลยสิท่า”

“ประสิทธิภาพของยาคุมฉุกเฉินอยู่ที่แปดสิบห้าถึงเก้าสิบห้าเปอร์เซ็นต์ แต่ทำไมหนูต้องเป็นเปอร์เซ็นต์ที่โชคร้ายด้วย ทำไมต้องเป็นหนู” ดวงตาชอกช้ำผลิตน้ำตาออกมาหนแล้วหนเล่า ต่อให้ร้องไห้ทั้งวันก็ยังมีน้ำตาสำรองเหลืออยู่อีกมาก

มานพยอบนั่งเคียงข้างแล้วดึงลูกรักสู่อ้อมอก ลูกเจ็บมากแต่เขานั้นเจ็บยิ่งกว่า พิณลดาคือแก้วตาดวงใจ คือที่สุดของชีวิตเขา

“ไม่เป็นไรนะลูก ทุกปัญหาย่อมมีทางออก พ่อจะไม่ทิ้งหนูไปไหนแน่นอน”

“หนูขอโทษที่ทำให้พ่อผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนนี้หนูคิดว่าตัวเองควรลาออกจากคณะแพทย์ และวันข้างหน้าค่อยไปเรียนพยาบาลเอาก็ได้” พิณลดาผละจากอ้อมกอดพลางปาดน้ำตาลวกๆ ตลอดทั้งวันมานี้เธอเอาแต่ร้องไห้จนขอบตาร้อนผ่าวและหนักอึ้ง

“ไม่ได้! ยังไงก็ไม่ได้เด็ดขาด พ่อไม่ยอมให้พิณทิ้งความฝัน จะไม่มีอะไรมาฉุดรั้งความฝันของหนูทั้งนั้น”

“แต่...”

“พิณต้องเรียนแพทย์ต่อ! พ่อจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้พิณได้เป็นหมอ แพทย์หญิงพิณลดา พ่อรอเรียกคำนี้อยู่นะ พ่อจะไม่ยอมให้อนาคตของลูกต้องชะงักหรือดับลงเพราะเรื่องนี้ พิณต้องได้ไปต่อ”

“แต่หนูพลาดท้อง และพ่อก็ตกงาน หลายเดือนก่อนแม่ก็ปล้นเงินพ่อไปจนเกลี้ยงบัญชี เงินหนึ่งล้านบาทที่เจ้านายเก่าพ่อให้มามันมากพอก็จริง แต่หนูคิดว่าพ่อควรเก็บไว้เป็นทุนในอนาคต”

“พิณคิดแบบนี้ไม่ถูกนะ อนาคตขึ้นอยู่กับปัจจุบัน เงินต้องเอามาใช้ในปัจจุบันที่เราไม่มีจะกินนี่แหละถูกต้องที่สุดแล้ว และพ่อก็ไปคุยกับคุณจรณ์เรื่องที่พิณท้องมาแล้ว”

“เหรอคะ พ่อไปคุยกับเขามาเหรอคะ เขา... เขาว่ายังไงบ้างเหรอ”

“เขาไม่ต้องการเด็ก เขารับผิดชอบได้แค่เงิน”

พิณลดาไม่ได้คาดหวังตั้งแต่แรกก็เลยไม่ผิดหวัง ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนก็ไม่เห็นทางที่เขาจะรับผิดชอบเด็กอายุสิบแปดได้ อีกทั้งยังเป็นลูกคนใช้ไร้ฐานะทางสังคม โลกแห่งความเป็นจริงก็เป็นเช่นนี้ล่ะ

ทว่าพิณลดาห้ามความเกลียดชังที่มีต่อเขาไม่ได้ และพาลโกรธทุกอย่างที่นำพาเธอมาสู่จุดจบนี้

“เขายอมจ่ายให้เราห้าล้านบาท พ่อได้เงินมาแล้วและเอาฝากเข้าบัญชีเรียบร้อย” โดยจรณ์พามานพไปทำธุรกรรมการเงินที่ธนาคารทันทีหลังเสร็จสิ้นข้อตกลง

มานพรู้สึกผิดที่โกหกข่มขู่อดีตเจ้านายที่เคารพ แต่ชั่วโมงนี้ไม่มีอะไรน่าห่วงเท่ากับลูกสาวสุดที่รักอีกแล้ว

“เขาให้ตั้งห้าล้านเลยเหรอคะ”

“ใช่ คุณจรณ์เขาไม่ต้องการเด็ก”

“หึ! สั่งให้ไปเอาออกสินะ”

“ตอนนี้พ่อมีเงินมากพอจะส่งลูกเรียนจนจบแพทย์ ดังนั้นไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ แต่เด็กในท้องนี่สิหนูจะเอายังไง”

“แล้วพ่อคิดว่าพิณควรทำยังไงคะ”

ฝ่ามือที่ผ่านการทำงานหนักลูบศีรษะเล็กอย่างรักใคร่ เลี้ยงดูอย่างทะนุถนอมมาสิบแปดปี สุดท้ายก็ประคบประหงมไปไม่สุดทาง แต่ถึงอย่างไรก็ไม่มีอะไรทำลายความภาคภูมิใจในตัวลูกคนนี้ได้ พิณลดาคือของขวัญล้ำค่าที่สุดและตนนั้นก็ภูมิใจที่สุดที่ลูกเก่งจนได้เรียนแพทย์

“พิณลดาของพ่อสำคัญที่สุด หนูเกิดมาแล้วสิบแปดปี หนูนั่งอยู่ตรงหน้าเป็นตัวเป็นตน อนาคตสดใสกำลังรอหนูอยู่ แต่... ก้อนเลือดในท้องก็ยังเป็นแค่ก้อนเลือด” มานพก็พูดได้ไม่เต็มปากนักว่าอยากให้ลูกเลือกอนาคตแล้วกำจัดเด็กทิ้งไปเสีย

แต่ในความเห็นแก่ตัวนั้นก็ยังมีความคิดแบบคนโบราณ มานพเชื่อในเวรกรรมของการทำแท้ง แต่เขาจะเลือกอย่างไรได้ในเมื่อคนที่ยังหายใจอยู่ตรงนี้สำคัญกว่าเวรกรรม

“พิณก็อยากมีอนาคต พิณรักพ่อ รักตัวเอง แต่พ่อคะพิณฝันอยากเป็นกุมารแพทย์มาตลอด หนูชอบเด็ก มีความสุขที่ได้อยู่กับเด็กๆ และถ้าทำแท้งขึ้นมาพิณจะเป็นหมอรักษาเด็กโดยที่ไม่รู้สึกรู้สาได้ยังไง มองหน้าพวกเขาแล้วจะไม่คิดถึงอดีตที่เลวร้ายได้ยังไง”

พิณลดาถามตนเองซ้ำๆ มาตลอดทั้งวันว่าหากตัดสินใจทำแท้งแล้วความฝันของเธอจะยังเหมือนเดิมอยู่ไหม ยังอยากเป็นหมอเด็กเหมือนเดิมหรือเปล่า วันหนึ่งจะทำงานกับเด็กอย่างมีความสุขได้จริงเหรอ

ความเจ็บปวดทางจิตใจบางครั้งก็รุนแรงกว่าทางร่างกายมากโข

การเรียนแพทย์ทำให้พิณลดาเข้าใจถึงคุณค่าของชีวิต จรรยาบรรณแพทย์คือการปกป้องรักษามากกว่าทำลายล้าง เธอศึกษามาแล้วถึงกรณีผู้หญิงที่ผ่านการทำแท้ง หลายรายต้องเผชิญกับภาวะแทรกซ้อน ทั้งตกเลือด ติดเชื้อ หรือการมีบุตรยากในอนาคต อีกทั้งยังเสี่ยงต่อภาวะซึมเศร้าและรู้สึกผิดจากการทำแท้ง

“งั้นเอาตามที่พิณว่า ทุกอย่างขึ้นอยู่กับลูกเอง พ่ออยู่ตรงนี้จะคอยช่วยเหลือลูกทุกอย่าง”

“พ่ออย่าทิ้งพิณนะ แม่ทิ้งไปคนหนึ่งแล้ว พิณเหลือแค่พ่อแล้วนะคะ”

“ไม่ต้องห่วง ยังไงพ่อก็ไม่ทิ้งลูก ตอนนี้เรามีเงินมากพอจะยกระดับชีวิตให้ดีกว่าเดิม พ่อคิดว่าอาจจะขายที่ดินที่เชียงรายเพื่อมาเป็นทุนรอน ถึงตอนนี้มีเงินมากมายแต่พ่อก็จะหางานทำให้ได้ วันนี้เส้นทางชีวิตเราอาจหักเหนิดหน่อย แต่พ่อเชื่อว่ายังมีปลายทางสดใสรอเราอยู่นะ”

พิณลดาโผเข้าสู่อ้อมกอดอบอุ่นอีกครั้ง แม้ไร้ค่าในสายตาผู้ชายคนนั้น แต่เธอเลอค่าที่สุดสำหรับพ่อ ในเมื่อทุกอย่างเกิดขึ้นแล้วก็ต้องหาวิธีอยู่ร่วมกับปัญหาให้ได้ แค่นี้ไม่ตายหรอกพิณลดา เธอทำได้อยู่แล้ว