16
หมอธรรมดาๆ คนหนึ่ง
“จะกลับบ้านแล้วเหรอหมอพิณ” นายแพทย์วาทีเอ่ยทักพิณลดาที่กำลังจะเข้าไปนั่งในรถญี่ปุ่นคันสีดำ
“ค่ะ จะกลับแล้วค่ะ ไปก่อนนะคะอาจารย์วาที”
“ถ้าคุณไม่รีบก็ไปทานข้าวเย็นกับผมก่อนสิ”
“ต้องขอโทษด้วยนะคะอาจารย์ พอดีฉันรีบไปหาลูก นัดทานข้าวกับลูกๆ ที่บ้านน่ะค่ะ”
ทั้งที่รู้ว่าพิณลดาไม่เคยตอบตกลงไปไหนมาไหนด้วยเลยสักครั้ง แต่อาจารย์แพทย์ท่านนี้ก็ไม่ท้อที่จะชวน จากความเกรงใจในตอนแรกเริ่มเปลี่ยนเป็นรำคาญในเวลาต่อมา หากนานวันเข้าพิณลดากลัวว่าคงต้องมีสักวันที่อาจตัดรำคาญไปทานข้าวกับเขาให้จบๆ ไป
“ไม่ชวนผมไปที่บ้านคุณบ้างล่ะครับ”
ใช่เรื่องที่จะชวนไหมล่ะ เธอเหม็นหน้าเขาเสียขนาดนี้ ชังยิ่งกว่าคนที่ทำเธอท้องเสียอีก
“ไว้วันหลังนะคะอาจารย์”
“ก็ได้ ว่าแต่เมื่อตอนเที่ยงคุณนั่งอยู่กับใครที่ร้านอาหาร แฟนเหรอ?”
“เปล่าค่ะ แค่คนรู้จัก”
นายแพทย์ดูแปลกใจกับคำตอบก่อนแค่นยิ้มในแบบที่พิณลดาเก
