ไม่ชอบแต่กินไม่หยุด 2

1342 คำ

ศยามลนอนมองคนที่หลับสนิทอยู่ข้างกันในเช้าของวันใหม่ แม้พยัคฆ์จะบอกว่าเกลียดเธอเข้าไส้ ให้ค่าเธอเป็นเพียงแค่นางบำเรอ ที่มีหน้าที่รองรับความต้องการของเขาเท่านั้น แต่แปลกที่ทุกเช้า เธอจะต้องตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของชายหนุ่มอยู่ร่ำไป ทั้งที่ก่อนจะนอนหลับศยามลจำได้ว่า ต่างคนต่างนอนไปคนละทิศละทางด้วยซ้ำ เรียวปากอิ่มแย้มรอยยิ้มบาง ศยามลไม่รู้ว่าควรดีใจหรือไม่ ที่ได้นอนอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนนี้ ทว่าก้อนเนื้อด้านซ้าย เหมือนจะให้คำตอบได้อย่างหน้าไม่อายว่ารู้สึกดี ที่ทุกเช้าได้ตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดอบอุ่นของคนใจร้าย แล้วเมื่อไหร่ล่ะ... พยัคฆ์จะใจดีกับเธอเสียที เมื่อไหร่พยัคฆ์จะเข้าใจเธอเสียที ว่าเธอไม่ได้ใช้มารยาเล่ห์เหลี่ยมหรืออะไรก็แล้วแต่ ที่ชายหนุ่มคิดเองเออเอง ในการหลอกเสี่ยอำนาจให้หลงกล มาบังคับชายหนุ่มให้รับเธอเป็นภรรยา เมื่อไหร่พยัคฆ์จะเปิดใจรับฟังความจริงข้อนี้บ้าง ว่าเธอคือคนโชคร้ายชีวิตน่าเวทนา ที่ถูกบิดานำตัวมาขาย และเสี่ยอำนาจก็อยากเห็นหน้าหลานก่อนตาย จึงให้เธอมาทำหน้าที่นี้แทน โดยที่เธอไม่มีสิทธิ์คัดค้านหรือปฏิเสธ และหากมีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้ คิดหรือว่าเธอจะยอมให้พยัคฆ์ดูแคลนเหยียบย่ำอยู่เช่นนี้ ใครจะอยากเป็นคนไม่ดีในสายตาคนอื่น มือบางยกขึ้นวางบนแก้มสาก นิ้วเรียวเกลี่ยแก้มชายหนุ่มเล่นเบาๆ นัยน์ตาของหญิงสาวทอประกายเศร้าหมอง ยามมองใบหน้าชายตรงหน้า ทำไมนะ... ทำไมเธอกับพยัคฆ์ไม่เจอกันในสถานะอื่นที่ดีกว่านี้ สถานะอื่น ที่เธอสามารถครอบครองผู้ชายคนนี้ได้ทั้งร่างกายและหัวใจ “ไม่คิดจะใจดีกับพริกบ้างเลยเหรอคุณเสือ จะใจร้ายกับพริกไปถึงไหน คุณไม่รู้เลยเหรอว่าพริกเจ็บทุกครั้งที่คุณว่าพริก คุณไม่รู้สึกอะไรกับพริกจริงๆ เหรอ” เอ่ยตัดพ้อต่อว่าคนที่นอนหลับใหล โดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้ คนที่ตัวเองกำลังพูดด้วยนั้น รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก่อนตัวเองเสียด้วยซ้ำ แต่แกล้งนอนต่อเท่านั้น เพียงเพราะอยากรู้ว่าศยามลจะทำเช่นไร “ถ้าพริกมีผู้ชายคนอื่น คุณจะหึงพริกไหม” คนที่แกล้งหลับลืมตาขึ้นทันใด ศยามลตกใจ ผงะใบหน้าออกห่าง รีบชักมือกลับ ส่วนคนแกล้งหลับก็ไวไม่ต่างกัน พลิกตัวขึ้นคร่อมหญิงสาวไว้ ตรึงมือบางลงกับเตียงนอนทั้งสองข้าง “คิดจะมีคนอื่น ทั้งที่ยังนอนกอดฉันอยู่เนี่ยนะ” ถามเสียงขุ่นไม่แพ้อารมณ์ที่คุกรุ่นขึ้นมา ไหนจะหัวใจที่มันหน่วงหนัก ไม่ชอบในประโยคนั้นของศยามลอีก มีอย่างที่ไหน นอนด้วยกันอยู่แท้ๆ ยังกล้าพูดว่าจะมีผู้ชายคนอื่น นี่ถ้าเขาไม่ตื่นขึ้นมาก่อน ก็คงไม่รู้สินะ ว่าผู้หญิงคนนี้มีความคิดบ้าๆ แบบนี้ “พริกไม่ได้กอด คุณเสือต่างหากที่มากอดพริก” คนถูกเอาความจริงมาย้อนใส่หน้า ถึงกลับหน้าเหวอ ทำหน้าไม่ถูก แต่ยังอาศัยตีลูกมึนชักสีหน้ากลับขึงขัง “ยังจะมายอกย้อนอีก เธอกอดฉันหรือฉันกอดเธอมันก็ไม่สำคัญ เท่ากับเธอคิดจะสวมเขาให้ฉันหรอกพริก” “พริกยังไม่ได้พูดเลยนะคะ ว่าพริกจะสวมเขาให้คุณเสือ พริกแค่พูดว่าถ้าพริกมีผู้ชายคนอื่นคุณเสือจะหึงพริกไหม ซึ่งแน่นอนว่าถ้าพริกจะมีใคร พริกย่อมมีหลังจากที่เราสองคนแยกกันแล้ว” “สองครั้งแล้วนะพริก ที่เธอพูดว่าอยากเป็นอิสระจากฉัน เมื่อวานก็ครั้ง วันนี้ก็อีก ฉันว่าฉันเปลี่ยนใจให้เธออุ้มท้องลูกของฉันดีกว่า ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าจะมีผู้ชายคนไหนมารักผู้หญิงที่มีลูกคนอื่นอยู่ในท้องไหม” “คุณมันหวงก้างอะ ทำแบบนี้ไม่แฟร์เลยนะ” แว้ดใส่หน้าคนที่ทำตัวเป็นหมาหวงก้าง และแน่นอนว่าคนถูกกล่าวหาว่าหวงก้างก็แสยะยิ้มให้ “ใครหวงเธอไม่ทราบ สำคัญตัวเองไปหน่อยไหม” “ก็ถ้าไม่หวง คุณจะอยากให้พริกท้องทำไม ลงไปค่ะ พริกจะไปเข้าห้องน้ำ” “แล้วคิดว่าฉันอยากอยู่ใกล้เธอมากหรือไง” ฟึดฟัดพลิกตัวลงนอนตามเดิม และยังนอนหันหลังให้ศยามลเสียด้วยซ้ำ ส่วนหญิงสาวก็รีบลงจากเตียงนอนเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ไม่อยากจะต่อความกับคนผีเข้าผีออก ทั้งที่ตัวเองเป็นคนเข้ามาใกล้เธอเองแท้ๆ แต่ดันมาอารมณ์เสียใส่เธอซะงั้น บ้าชะมัด!! และความบ้าบอผีเข้าผีออกของพยัคฆ์ ก็ยังไม่จบแค่นี้ เพราะหลังจากที่ทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย ชายหนุ่มก็สั่งศยามลชงกาแฟมาให้ ครั้นหญิงสาวจะเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น ชายหนุ่มก็ร้องเรียกไว้ และยังสั่งให้เอาโทรศัพท์ถือมือมาให้ดูเสียอีก “นี่คุณเสือไม่ไว้ใจพริกขนาดนี้เลยเหรอคะ คิดว่าพริกมีผู้ชายคนอื่นเหรอ ทีของคุณเสือพริกยังไม่ยุ่งเลย” “ก็เพราะว่าเธอไม่มีสิทธิ์ยุ่ง” พูดออกมาหน้าตาย ส่งโทรศัพท์คืนกลับให้เจ้าของ ช่างกวนประสาทและเรียกให้มือบาง อยากจะยกขึ้นไปตีปากร้ายๆ นั้นสักที “แล้วคุณเสือมีสิทธิ์อะไร มายุ่งกับของส่วนตัวพริกล่ะ” สิ้นเสียงหวาน มือหนาก็ประคองท้ายทอยเล็ก ประกบริมฝีปากลงบนกลีบปากอิ่ม ที่ขยับขึ้นลงเอ่ยประโยคชวนหงุดหงิดนั้นหนักๆ บดขยี้ลงไปแรงๆ เป็นการลงโทษ ที่พูดออกมาได้เต็มปาก ว่าเขามีสิทธิ์อะไรไปยุ่งกับของส่วนตัวของเธอ “อือ เอ็บ” มือบางทุบตีอกกว้าง พยายามเบี่ยงหน้าหนีรสจูบจาบจ้วงเอาแต่ใจ สุดท้ายพยัคฆ์ก็ยอมผละออกห่าง “คุณบ้าหรือไง พริกเจ็บนะ” ก็คงเจ็บอยู่หรอก เพราะริมฝีปากอิ่มบวมเจ่อซะขนาดนี้ ถามว่าพยัคฆ์เห็นแล้วสงสารไหม แวบแรกก็มีความสงสาร แต่ไม่นานก็ “สมน้ำหน้า อยากปากดีทำไม และถ้ายังจำไม่ได้ ว่าฉันมีสิทธิ์อะไรไปยุ่งกับของส่วนตัวของเธอ จะให้ฉันรื้อฟื้นความทรงจำให้ไหม บนโซฟานี่เป็นไง” ไม่พูดเปล่าเสือเจ้าเล่ห์ยังขยับตัวเข้าหาเหยื่อ ที่ค่อยๆ ขยับตัวออกห่าง เมื่อเห็นเหยื่อแสดงสีหน้าประหม่า เสือก็ยิ่งได้ใจ “จะเข้ามาใกล้ทำไม” เสือร้ายไม่ตอบ แต่ขยับตัวเข้าไปใกล้ทีละนิด จนเหยื่อไม่สามารถถอยหนีไปไหน เพราะชิดมุมเข้าให้แล้ว เมื่อเหยื่อจนมุมเสือร้ายก็คำรามในลำคอชอบใจ นิ้วแกร่งแตะลงบนริมฝีปากอิ่มแผ่วเบา สายตาคมทอประกายเจ้าเล่ห์ ยิ่งทำให้ศยามลหายใจหายคอไม่ทั่วท้อง “วันนี้เธอไม่ต้องไปเก็บค่าเช่าแผงใช่ไหม...” ใบหน้างามพยักรับ พร้อมกับนิ้วแกร่งที่ค่อยๆ กรีดลงมาที่คางมน ไล่ต่ำลงมายังลำคอระหงช้าๆ พาให้ศยามลกลืนน้ำลายลงตาม “งั้นเรามาปั้นน้ำเป็นตัวดีไหม” คิ้วเรียวขมวดมุ่นเข้าหากันไม่เข้าใจ ปั้นน้ำเป็นตัวคืออะไร “คืออะระ...อื้อ” เสือเวลาล่าเหยื่อก็รวบรัดตัดตอน ไม่ปล่อยให้เหยื่อถ่วงเวลานาน เมื่อคิดว่านี่อาหารอันโอชะ แล้วทำไมจะต้องลีลาให้มากความ ก็จับเหยื่อเนื้อหวานกินลงท้องไปเลยจะยากอะไร

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more