วันและเวลายังคงดำเนินต่อไป ช่วงเวลาแห่งความสุขและความทุกข์สุดท้ายแล้วช่วงเวลาเหล่านั้นก็จะกลายเป็นเพียงอดีต เมื่อมองย้อนกลับไปยังช่วงเวลาเหล่านั้น เราอาจจะนึกขำและอมยิ้มไปกับมันว่าเราผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นมาได้ยังไงกัน เรื่องที่เคยคิดว่ามันหนักหนามากมายสุดแล้วพอเวลาผ่านไปมันกลับกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยในตอนนี้
“ใจหายว่ะแก...” เมอาเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันหน้ามามองฉันด้วยแววตาที่บ่งบอกว่าเพื่อนกำลังใจหายมากแค่ไหน
ไม่ใช่แค่เมอาหรอก ฉันเองก็ใจหายไม่น้อยเหมือนกัน
เพราะวันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้าย และก็เป็นวันสุดท้ายที่พวกฉันจะได้ใช้ชีวิตแบบนักศึกษาทั่วไป...
เวลา 4 ปีในรั้วมหาลัยมันเร็วมากจริงๆ ...
“เวลาผ่านไปเร็วมากเลยเนอะ...”
“ฉันยังจำวันที่พวกเราเข้ารับน้องวันแรกได้อยู่เลย...”
“ที่ต้องใส่กระโปรงยาวปิดหัวเข่าน่ะหรอ...” ฉันเอ่ยออกไปก่อนจะยิ้มขำ เพราะคิดย้อนกลับไปก็ตลกตัวเองเหมือนกัน เพราะไม่ว่ารุ่
