ณ ห้องนั่งเล่นของบ้านตระกูลกิตติวัฒน์
“ป้าดา…”
น้องอชิเอื้อมมือดึงชายเสื้อของรมิดาเบา ๆ ใบหน้ากลมใสนั้นดูงอแงนิด ๆ
“อชิอยากกลับบ้านแล้ว จะเลิกต่อเลโก้แล้ว”
รมิดาก้มลงมองเด็กชายก่อนจะยิ้มบาง ๆ ลูบศีรษะเบา ๆ
“งั้นเก็บเลโก้ใส่กล่องก่อนนะครับ เดี๋ยวป้าดาจะไปตามลุงเมศให้”
น้องอชิพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ก่อนจะรีบเก็บตัวต่อหลากสีใส่กล่องอย่างเป็นระเบียบ ขณะที่รมิดาลุกขึ้นยืน ถอนหายใจออกมาเบา ๆ พลางคิดถึงคำพูดของพิชชาเมื่อครู่
‘อย่าคิดว่าเมศดีกับเธอเพราะเขาสนใจเธอ เขาดีกับเธอเพราะน้องอชิต่างหาก… เธอมันก็แค่คนอื่น’
คำพูดเหล่านั้นก้องอยู่ในหัวของเธอ รมิดารู้ดีว่าเธอไม่มีสถานะอะไรกับปรเมศ แต่ทำไม… ทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่อก
เธอไม่ควรคิดมาก…
รมิดาสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปก่อนจะสาวเท้าออกจากห้องรับแขก ตั้งใจว่าจะไปตามปรเมศกลับมารับน้องอชิ
เธอเดินไปตามทางเดินยาวของคฤห
